Evden kocaman merhabalar..

37 yaşında, iki oğlu olan bir anneyim. Dünyayı kasıp kavuran salgın hastalık yüzünden eve hapsolmuş, sıkıntılı, huzursuz ve tedirgin hissediyorum. Yine de gücümü ve umudumu kaybetmeden günlerimi geçirmeye çalışmaktayım. Çocuklarımın bu sıkıntılı günlerinde onlarla ilgilenerek psikolojilerini yüksek tutmaya çalışıyorum. Ama maalesef çocuklarıma yaptığımı kendime uygulamakta zorlanıyorum. Eşim İtalya’da tır şoförü olarak çalışıyor. O yüzden günlerim tedirgin ve korkuyla geçiyor. Yine de çocuklarıma babalarının yokluğunu hissettirmemeye uğraşıyorum. Aileden, eşten uzakta direngen durmaya çalışmak gerçekten zor. Eşim ise 2 metrelik tırın içinde yaşıyor ve onun için daha zor olduğunu düşünüyorum bu durumun. Her görüşmemizde eşim “Cenaze arabalarını görmekten psikolojim yerle bir oluyor” diyor. Hayatımız nasıl da pamuk ipliğine bağlı... Umarım en kısa zamanda dünyamızın yaşadığı bu salgın hastalık geride kalır, kötü giden ekonomimizin bir ar önce düzelir. Sağlıkla kalın.