Genelde dünyada, özelde ise bizim gibi geri kalmış ülkelerde kadın olmak büyük sıkıntı. Bu virüsün hayatımıza girmesi ile birlikte evde kadın olmak çok daha zorlaştı. Kadına yönelik şiddetin ve sömürünün çok fazla olduğu ülkemizde, alınan bu önlemle birlikte, kadınlar kendilerine şiddet uygulayan erkeklerle aynı evi daha uzun süre paylaşmak zorunda kaldı. Karantinın başladığı 11 Mart’tan 31 Mart’a kadar geçen sürede 21 kadın daha öldürüldü. Sadece fiziksel açıdan değil; ekonomik, cinsel ve psikolojik olarak da şiddete maruz kalıyoruz. Evde yaptığımız işler maddi getirisi olmadığı için erkekler tarafından görevimiz olarak görülüyor ve her iş bizden bekleniyor. Erkek egemen ve feodal bir toplumda yaşıyoruz. Kapitalist sistem de bunun bir parçası. Bu sistemde kadın da sahip olunan bir nesne gibi görülüyor. Bu çarkta ne yazık ki yapılan iş bölümlerinde bile ayrımcılık yapılıyor. Yemek, bulaşık, temizlik, çamaşır, çocuk bakımı gibi bütün ev işleri kadına mâl edilirken, erkeğin ise eve para getirmesi yeterli. Yazılacak ve söylenecek çok şey var ama uzun lafın kısası bu virüs de diğerleri gibi geçecek. Fakat yaşadığımız en tehlikeli virüs eşitsiz, adaletsiz, hukuksuz düzen... Genel olarak istisnalar dışında Türkiye’de durum bu.

Benim özel yaşamımda ise pandemiden kaynaklı pek bir değişiklik olmadı. Çünkü 5 yıldır işsizim ve sosyal yaşamım yok. Bu süre boyunca iş aramama rağmen işverene göre yaşlı, devlete göre gencim. Umutsuzluktan dolayı iş aramayı da bıraktım. Çünkü o da benim için ayrı bir masraf. Emeklilik hakkım gasbedildiği için emekli de olamıyorum. Çünkü emeklilikte yaşa takılanlardanım. Üniversiteye giden bir kızım var ve ailem ile birlikte yaşıyoruz. Maddi hiç bir gelirim yok. Sadece babamın emekli maaşı ile yaşamımızı sürdürmeye çalışıyoruz. Son olarak işsizlere gelir desteği ve iş istiyoruz.