Ben Aydınlı Mahallesi’nde oturuyorum. İki çocuğum var ve bu eğitim yılını çok daha zor koşullarda geçirdik. Bu bir yıl biz kadınlardan o kadar çok şey aldı ki... Hâlâ da almaya devam ediyor. Yetmiyor, çocuklarımızın geleceğinden de alıyor. Okul dönemi başladığından beri, okuldaki her ihtiyaç biz velilerin sırtına yüklendi. Ne eksik olsa bizden istendi. Evimizden, mutfağımızdan, cebimizden eksildi. Ve her seferinde “Devlet, hangisine yetişsin? Çocuklarınızın geleceği için istiyoruz” denildi. Tuvalet kağıdından deterjana, güvenlik çalışanına ödenecek maaştan okul kırtasiye ihtiyaçlarına… Hepsi bizlere yüklendi.

Peki biz kimiz? Bir çoğumuzun eşi işçi. Çok azımız ise çocuklarımızı bırakacak birini bulursak gündelik işlere gidebiliyoruz. Benim eşim deride çalışıyor ve daha yeni sözleşmeleri imzalandı. İmzalanmasa hakları için greve çıkacaklardı. Eşimin deyimiyle “Deride en düşük sözleşme, yani en kötü ücretlerin konuşulduğu” bir dönemdeyiz. Şimdi ekonomik gelirimiz bu durumdayken, bize daha fazlasını vermeyenler, nasıl her seferinde bizden daha fazlasını istiyorlar? Şimdi çocuklarımdan biri ortaokula geçecek. Ve normal sınıf/proje sınıf ayrımında çocuklarımızın geleceği için daha iyi bir eğitim alsın diye proje sınıfına vermek istiyoruz. Ama bize şimdiden 10 binleri aşan ücretlerden bahsetmeye başladılar. Bu maaş ile bu parayı nereden bulacağız? Daha neyden kısacağız? Her çocuğun iyi bir eğitimi alması gerekirken, bizlerin kazandığı üç kuruş ile hayatta kalmak ile çocuklarımızın eğitim hakkı arasında bir tercih yapmamızı istiyorlar. Böyle bir tercihi yapabilecek ekonomik gelire sahip olmayan biz işçiler, emekçilerin oturduğu mahalle okullarında bizler bunları yaşıyoruz. Aynı apartmanda oturan biz kadınlar, her yana gelince kara kara bunları düşünüyoruz. Hiçbirimizin çocuğu bunu hak etmiyor. 

Fotoğraf: DHA