Bir emekçi, bir anne ve şiddet mağduruyum. 2020 yılında eşimden boşanmak istedim ve kendisi tarafından 7 yerimden bıçaklanıp ağır yaralandım. Sol akciğerim söndü. Kalbe yakın arter yaralanmam oldu, vücudumdaki kanın yüzde 70’ini kaybettim. Ölümden kıl payı, evlatlarım için döndüm. 22 gün hastanede yattım iki göğüs tüpüyle. Bunları niye mi anlattım? Fiziksel olarak bedenimde onca yara ve hasar bırakan bir erkek mahkemeden iki yıldan bile az bir hapis cezası alarak çıktı. Adalete olan inancım yok oldu, yüreğimdeki ateş soğumadı.
Mahkemede olayı anlatırken “Çok uzatmadan sadede gel” denildi. Mağdursun, yaralısın ama anlaşılmıyorsun, dinlenmiyorsun. Değer görüp korunmuyorsun. Şimdi böyle bir hukuk sisteminde adalet adına “idam” gelsin deniliyor. Yıllardır cezalar yetersiz, uygulanmıyor derken bizler duymayanlar şimdi bir anda daha keskin bir ceza ile karşımıza geliyor. Bu ceza kimin için, ne için?

Adaletin olmadığı bir yerde, güvenin olmadığı bir yerde birdenbire gelen bu keskin cezalar çözüm değil, sadece sorun olur hepimiz için. Can alana ağırlaştırılmış müebbet cezası istiyoruz ama hiçbir indirim, iyi hal indirimi uygulanmasın diyoruz. “Pişmanım” sözlerine inanmakla yol katedilmedi, görüyoruz. Öldürmeye teşebbüs varsa bu girişim ciddi şekilde araştırılsın, kadının travması anlaşılsın ve failin tehdit oluşturma durumu iyice anlaşılsın. Yoksa bu caniler ikinci kez kadınla karşılaşıyor ve “bitiremediği işini” bitiriyor. Bizi bu duruma adaletsizler mecbur bırakıyor işte. Cana can demesini bizler de biliyoruz ama demedik. Biz yaşam hakkımızın etkili, yeterli cezalarla güvence altına alınmasını istiyoruz. Yaşam hakkı herkes için kutsaldır ve bunun yolunu göstermek de gerçekten adaletli bir hukuk sisteminden geçer.

Fotoğraf: Canva Pro