Ekmek ve Gül Nisan sayısı, bir ithalat firmasında kadın işçi arkadaşlarımızla krize dair düşüncelerimize ses olmuştu. Dergi yayımlandıktan sonra birlikte okumak istedik. Okumalar sırasında arkadaşlarımın yüzlerinde adlandıramadığım ifade karmaşası ardından düşüncelerini paylaşırken yüz ifadeleri de artık tam anlamıyla belirlenmişti. Yalnız olmadığının farkındalığıydı bu kararlı ifade...

Aslında yazıya konu olan mevzular, sohbetimizin olduğu günün bir önceki gününden farksızdı. Biz yine içinde bulunduğumuz ve her gün biraz daha pahalılaşan hayat şartlarını konuşup işimize devam edecektik. Ama dergiyi okuduktan sonra öyle olmadı... İşçi arkadaşlarımdan biri dergiyi okuduktan sonra bir önceki güne göre daha farklı hissettiğini ifade etti; “Bugüne kadar konuşsak bile kim duyacak ki sesimizi diyorduk, çok yanılmışız... Ekmek ve Gül ile tanıştığımıza memnun oldum” dedi.

Bir başka kadın arkadaşımız da okumanın ardından şu düşüncelerini paylaştı, “Yazıyı okuduğumda önceki zamanlarda içinde bulunduğum AKP teşkilatında ‘kriz’ diye bir şey konuşabilir miydik diye düşündüm. Etrafımdaki bütün kadınlara okutacağım, onlar da bilsin böyle şeylerin olduğunu belki benim zihnimde beliren soruyu onlar da kendilerine sorarlar.”

Bir diğer işçi kadın da “Bugün bir şeye içtenlikle inandım; bu zor süreçte sesimiz ne kadar gür çıkarsa o kadar etkili oluruz. Hep birlikte başaracağız. Bir umut yeşerdi bu yazıyı görünce içimde. Düşünsenize herkesin bizim gibi krize, işsizliğe, hakketmediğimiz koşullarda yaşamaya zorlanışımıza itiraz ettiğini...”

Evet yalnız değiliz ve daha da güçlü olmak için, herkesin krize ve sorumlularına dur diyebilme düşüncesinin gerçekleşmesi için, zorlukların mücadeleyle, mücadelenin de ortak kaygılarda birleşerek büyüyen insanlarla oluştuğunun kanıtıydı bu ifadeler.

Krizin faturasını ödemeyi kabul etmeyen, sesimize güç veren tüm kadınlara selam olsun…