Ben erken yaşta anne olmuş bir kadınım. Bekar bir anneyim. 2 yaşında dünya tatlısı bir oğlum var. Onu ilk öğrendiğimde 5 haftalıktı ama hiç beklemiyordum çok sürpriz olmuştu aslında. O anda başlamıştı tüm kaygılarım ‘Ben nasıl anne olacağım’ diye. Yapabilecek miydim, ona yetebilecek miydim?

Aslında anneliğe hazır olunur mu olunmaz mı emin değilim! Çünkü bence ben hazır değildim. Bir sürü endişem vardı. 21 yaşımdayken aldım onu kucağıma. Daha anneliğin ne olduğunu doğru düzgün bilmeden anne olmuştum hem de iki kat sorumluluk ile. Boşanmaya çalışıyorum hâlâ. Daha hamile iken terk edildim. O gün arttı sorumluluklarım, daha da korktum annelikten ebeveyn olmaktan. Annelik vazifelerimi yapacaktım toplumun gözünde onların bana yükledikleri sorumluluklarla vs. hem de erkek çocuklarının rol model aldığı baba figürünün rollerini üstlenecektim doğruyu yanlışı, iyiyi kötüyü ayırt edebilsin diye. Ben toplumun gözünde dul bir kadınım ve bir oğlan çocuğunu ne kadar iyi yetiştirebilirdim? Onu yaparsam elalem ne der, bunu söylersem elalem ne der...

Ben annem ve babam olmasa yapamazdım mesela. Onların desteği ve yol göstermesi sonunda bazı şeyleri başarabildim. Benim yapamadığım yerde annem annesi oldu oğlumun. Hiç bilmediği babası yerine geçti babam ve oğlum alabileceği en iyi insanı örnek alıyor kendine, BABAMI!

Artık oğlum büyüdüğü için iş hayatına döneceğim ve gözüm asla arkada kalmayacak. Ailemin desteği yanımda çünkü. Benim kadar şanslı olmayanlarda var tabii, ailesi sırt dönenler, kocasının evinden bebeğiyle döndü diye reddedilenler, istenmeyenler. Onlar ne yapsın kime nereye sığınsın! Devlete sığınsa nereye kadar bakılacak bir yerden sonra illaki bir bahane bulunur kesilir yardımlar. Sonra bir bakmışız televizyonda yeni bir kadın cinayeti daha ardı arkası kesilmeyen. Sebep ne, cani kocasından kaçtı kimse sahip çıkmadı ve o kaçtığı eceli oldu!!! Ailem yanımda olmasa bana sahip çıkmasa belki ben de...

Kısacası annelik bence dünyanın en güzel hissi ama bir o kadar da en büyük korkusu. Söylendiği gibi kutsal (!) bir görev mi annelik? Dünyaya getirdiğin bir varlığa sahip çıkmak, ona doğruyu yanlışı öğretmek kutsallıktan sayılmamalı oysa!

Duygularımı pek çok kadınla paylaşmaya olanak veren Ekmek ve Gül’e teşekkürlerimle...