Merhaba, ben 29 yıllık ebeyim. Bizler okuduğumuz sağlık meslek liselerinden ebe olarak mezun olduk ama sağlıkta nerede açık varsa orada görevlendirildik. Hani dedim ya 29 yıllık ebeyim diye, bu 29 yılın toplasanız 10 yılında bile ebelik yapamadım. Kah idareye başkaldırmışım kah sistemdeki açıklardan, bana severek başladığım bu mesleği yapma fırsatı tanınmadı.

Hiç bir cana can verdiniz mi? Hiç bir canın canını kurtardınız mı? Öyle güzel bir duygudur ebelik. Darda olan kadına yardım etmek, dünyaya gözlerini açan bir canı ilk kucaklayan olmak. Ben kendimi tanımlarken dört dörtlük bir ebe olarak anlatırım. Çalıştığım hastanenin eksiklerini tamamlamak adına yenidoğan yoğun bakım servisinde çalıştım. Sonuçta ilgilendiğim alan yeni doğmuş bir bebek, karşındaki muhattabım yeni doğum yapmış bir anne, diyerek bana verilen göreve dört elle sarıldım. Bundandır belki de kendimi dört üçlük bir yenidoğan hemşiresi olarak tanımlamam.

Sonrasında sistemin, idarenin getirdiği dayatmalar ya da cezalarla -siz adına ne dersiniz- yeri geldi mühür basmakla görevlendirildim ya da bilgi işlem memuru gibi poliklinikte doktor yanında çalıştım. Dediler ki "sosyal hizmetlerde açık var" sosyal hizmet biriminde göç yolunda düzelir misali bir anda baktım ki sosyal hizmet incelemecisi olmuş engelli bakımda engellilerin bakıma muhtaç olup olmadığını inceler olmuşum. Artık bir ebe ne kadar bunun değerlendirmesini yapabilirse. Ama bizde sağlık sistemi sağlıkçı her şeyi yapabilir diye yürüyor ya. Aynı şu dönemde pandemide savaşırken asker olduğumuz gibi.

Fotoğraf: Freepik