Şayet bu günü kınaladığımız kadının filesine benzetirsek şuramıza bağlanacaktır, misina. 

“bütün uçurtmaların ipi elindedir”

Bir katı ve bir şiir için tutulan suyun başındayız, 5 evveldir. Bardağın şeklini umursamıyoruz çünkü birinci şahıs anlatısı merkezden çekildi, çünkü kargaşa bir başka ihtimali tahayyül edebileceğimiz yakınlıkta. Etika’nın lll. bölümü idi.. Conatus’un tanımlandığı birkaç önermeyi geçiriyorum zihnimden: Her şeyin varlığında kalmak için gösterdiği çaba o şeyin etkin özüdür deniyordu. Gülten Akın’ın sıfırda başlayan insancıl yaşamı da özdendir. Dediği gibi: Halkta var olan öz ve biçimi diyalektik olarak yükseltmek, şiiri yükseltirken halkın yaşamının ve yaşam biçimlerinin yükselmesine yardımcı olmaktır. Belirlendi ve sıçradı, sömürgelerinize. Yerli dilin vurgularıyla imkâna tutundu. Ey herkes, Gülten Akın hâlâ suyu izliyor.

ÖTEKİNİN DİLİNDE KONUŞAN BİR ZAMANLAR ÜLKESİ

Suyu izlerken suyu tutan kadınlar bilirim, şiirler yazdılar yazgılarından kurtularak. 42 Gün’de geçer, Mamak Cezaevi’nde süren açlık grevi. Eş zamanlı Füruğ’un Tevellodi Dîger’ini okuyarak bir yanda çarşaf ve peçeden kurtulanlarımız vardır, dünyanın dört bir yanında. Gözlerini sürmeledikleri mor derelerde batar, gün. Mevsimlerin yerlerini değiştirenleri affetmezler ve çocuklarını ağlayarak kurarlar. Reddederler, hayırı kurtararak. Birbirimizin katili bizler olmayalım diye soracağımız soruların duyulacağı yerdeyiz şimdi. Yaşamı itiraf eden iskeletlerimizi birbirinden ayırıyorsak bugün, bizden Gülten’ler geçmiştir.

“ötekini yıkarlar, eskiden gecelerdi

şimdi açık açığa gündüzün

sağ eller silahta, ele güne karşı yasa

çatılıyor yenisi

kimi yapılar bizimdi kaldık içinde

bir baktık var bir baktık hayal

yıkılsa yıkılsa dediydik ömrümüzce öteki

kimi yapılardı, uzun sürdü uzun sürdü” (Yapı, Gülten Akın)

 TARİHSEL PENCERELERDEN ‘MAKİNA ÖLÜLERİ, FÜZE ARTIKLARI, SAKAT UYDULARLA’

O tarihsel yükün yıkıldığı omuzlar büyüdü. Çizgisini sürdüren kadınlarımız varolacak korkudan isyana geçecek sıvının halinde. Ayrılık getirir ayrılıklar, birleş demedim mi? Dedi. Birleştik suya ve ekmeğe uzanarak, Gülten/inde. Namevcut emareleriyle duvarları içinden örenler ve daha da yaşayacak olanlar, tanımlara benzemeyerek dublör kiralayan sığınaklara benzetiyor şimdi onları.

Fonda: Sel Dağ

“Bu hasretlik kalır gitmez teninden

Bu ayrılık hem seni

Hem beni yaralar

Sen istedin Gülten/imde yaralar

Bu ayrılık hem seni

Hem bizi yaralar” (Sultan Gülsün)