Merhaba, ben Esenyurt’ta metal fabrikasında çalışan bir kadın işçiyim. Fabrikada 270 işçi çalışıyor. Güya 17 günlük kapatma geldi ama biz işçileri hiçbir şekilde etkilemedi. İki aydır işler çok yoğun. Hep fazla mesaiye bırakılıyoruz. Artık bu durumdan çok sıkıldık. Hep aynı, sabah 07.00 işbaşı, akşam 19.00 çıkış. Bunun üzerine bir de yasaklar eklenince gün yüzü görmüyoruz.

Sizlere fabrikada yaşadığım bir durumu anlatmak istiyorum. Kapanma gelmeden bir gün önce fazla mesaiye kalmak istemedim çünkü üç haftalık kısıtlamalar olacak ve benim markete, pazara gitmem lazım. Bu durum için izin istediğimde usta ise bana, “Kesinlikle gidemezsin” dedi. “Usta gitmem lazım” diyorum, o bana “Olmaz işler yetişmiyor” diyor. Biz üç hafta ne yiyip ne içeceğiz, patronların hiç umurunda değil. “Biz evdeki kapıları mı yiyeceğiz” dediğimde “Beni ilgilendirmez başkalarına aldır” diye cevap verdi.

'ARTIK MARKETLERE YETİŞEMİYORUZ'

Zaten aldığımız maaş yetmiyor, kıt kanaat geçiniyoruz. Önceden marketlerin indirimlerini takip ediyorduk, artık marketlere yetişemiyoruz, işten çıkıp eve gelene kadar kapanıyorlar. Pazar günleri de her yer kapalı. Biz ne zaman eksiklerimizi gidereceğiz? Tamamen plansız, göstermelik bir yasak. Marketler akşam 17.00’de kapanıyor, bense en erken akşam 19.30’da geliyorum eve.

Bu süreçte sevdiklerimizle de görüşemiyoruz. Kızım, “Anne geleceğim seni kapıdan göreceğim” diyor. Kronik rahatsızlığım da olduğu için kızım bana virüs bulaştırmaktan korkuyor. Ben de ona “Kızım fabrikada 270 kişiyle dip dibe çalışıyorum, orada virüs yok mu” diyorum. Kronik rahatsızlığımı yönetime bildirdiğim halde umursamadılar bile. “Yapacağımız hiçbir şey yok” diyorlar.

Patronlar ve iktidar biz işçilerin sağlığını, yaşamını zerre kadar düşünmüyor. Ancak bizleri iliğimize kadar sömürerek paralarına para katıyorlar. Memlekette bütün işçilerin, emekçilerin benzer sorunları yaşadığını da bilerek bir araya gelmekten başka da çaremiz olmadığını düşünüyorum. Tüm işçi kardeşlerime saygılarımı sunuyorum.

Fotoğraf: Unsplash