Ben İstanbul’da yaşayan bir metal işçisiyim. Son zamanlarda neden çalıştığımı sorguluyorum. Özellikle yılbaşından sonra gelen zamlardan dolayı diyorum ki “Ben ilk önce borçlarımızı ödeyebilmek ve daha iyi şartlarda yaşayabilmek için çalışıyorum.” Ama aldığımız ücretler artık hiçbir şeye yetmiyor ve üstüne bunun için bütün zamanımızı harcıyoruz. Bu durum eskiye göre beni çok daha fazla üzüyor.

Son 40 gün içinde zam gelmeyen hiçbir şey kalmadı. Son süreçte sanki her gün yeni bir zam yarışması var! En temel ihtiyacımız ekmeğe bile zam üstüne zam geliyor. İnsanlar için alımı en kolay şey ekmekken artık kaç lira olduğunu takip edemez hale geldik. Pazara giderken fazladan bir şey almayalım, bütün pazarı gezelim, en uygunundan alalım hesabıyla gidiyoruz. Önceden pazara gidince cebimizde üç beş kuruş parayla dönüyorduk, şimdi meyve almak lüks oldu artık. Hele çocuklu aileler için bu çok üzücü bir durum. Artık her şeyi adet adet gram gram alır haldeyiz. Acil ihtiyaçlar dışında şeyleri bırakın almayı, bakamaz olduk. Biz böyle bir hayat yaşarken, daha doğrusu hayatta kalmaya çalışırken biri sandık bekleyin diyor, biri porsiyon küçültün diyor. Bizim nasıl hayatta kalmaya çalıştığımız birilerinin asla umurunda değil.

İstiyorum ki hepimiz, bütün kadınlar, çocuklar tüm insanlar daha güzel şartlarda yaşayalım. İnsan olarak daha huzurlu ve stressiz yaşamak bizim de hakkımız. Yaşamak için bir yola çıkıyoruz. Bir yandan işveren bir yandan zamlar bir yandan borçlar rahat vermiyor. Daha iyi koşullarda yaşamak en doğal hakkımız, neden bunun için hep biz mücadele ediyoruz, etmek zorunda bırakılıyoruz? Çalışalım, emek verelim ama hakkımızı da alalım!

Hepimizin en büyük sorunu emeğimizin çalınması, haksızlığa uğruyor olmamız, borcumuzu harcımızı ödeyemiyor olmamız. Güzel zaman geçirememek, kendimize zaman ayıramamak, şiddet görmemiz... Bunların hepsi her birimizin sorunu ve ortak. Ne yapmamız gerekiyor peki? Biz bu yazdıklarım için birlik olup mücadele etmezsek kim edecek? Kim benim hayat şartlarım daha güzel olsun diye bir şey yapacak, ben kendim bu mücadelenin içinde olmazsam? Sorunlarımız ortaksa çaremiz de ortak, tek çaremiz birlik olmak; bu mektubu okuyan kardeşim senin için, benim için, hepimiz için...

Fotoğraf: Vera Gorbunova/Unsplash