22 Ocak 2016, çok soğuk bir kış günüydü. İnsanın iliklerine işleyecek kadar soğuk. Arkadaş, yoldaş, kız kardeş, abla bir sürü şeyle tanımlayabileceğim İlknur Yılmaz’ın hayatını kaybettiği gün. Ankara’dan karlar altında bir yolda cenazeye gitmiş, onu memleketinde bırakıp Ankara’ya dönmüştük.

Aradan geçen yıllar, zaman ne kadar çok. Geriye dönüp baktığımda İlknur Abla olmadan 7 yıl geçtiğine inanamadım. 7 koca yıl. Onunla birlikte göreceğimiz, eğleneceğimiz, espri yapıp komik şeyler bulacağımız, ciddi ciddi tartışmalar da yapacağımız 7 yılı onsuz geçirdik.

Hayata sıkı sıkı sarılmayı öğrenmek için onu tanımak gerekirdi. Bir kadının başına gelebilecek her türlü zorlukla baş edilmesi öyküsüydü onun tüm hayatı. Politik mücadele ile geçen bütün bir hayat, yoksulluk, işsizlik, çocuğundan ayrı geçirilmek durumunda kalan zamanlar... Aklınıza gelebilecek her türlü zorluk vardı hayatında.

Yaşadıklarını hayatın bir parçası gördü sanki hep. Gülünecek şeyler çıkarırdı her bir anısından. Hayat öyle değil miydi zaten? Düşersin, kalkarsın ama yola mücadeleyle devam edersin, yoldaşlarınla her daim bir yol yöntem bulursun.  Hastalığıyla mücadelesini de tam olarak böyle sürdürdü.

Hayatını yeniden yeniden kurabilme azmi ve inancını görüp yaşayabileceğiniz insandı o. Ankara’ya geldiği 2000’li yılların başında tanıştığım İlknur Abla, gazeteci oldu, omzunda kamera haberleri izleyen Hayat TV muhabiri sonra. Kaç yaşındaydı bunları yapmaya başladığında hiç önemi yok. Yapabilirim dedi ve yapmaya başladı. Belgeseller çekti, ninnilerin peşine düştü, kadınların öykülerini dinledi köylerde, kasabalarda. 12 Eylül’ü “Eylülde bile gülmek” diye anlattı belgeseliyle.

Anlatacak öyküleri, söyleyecek sözleri, yapacak bir milyon tane işi olan insanlardandı o. Onunla yaptığım seyahatler, gittiğim konserler, izlediğim filmler, yaptığım sohbetler hayatım en güzel hatıraları olarak zihnimde.

Her zaman bizimlesin, özgürlük, eşitlik mücadelemizde yaşayacaksın.