Depremin ardından 12 günü geride bırakmışken Antep Düztepe, Güzelvadi’de yardım kolileri dağıtıp, depremzedeler ile sohbet etmeye çalışıyoruz. Emira tek göz odada oturuyor. Suriyeli. Oturduğu ev yıkılmamış olsa da dokunsan yıkılacak gibi. Her yerde çatlaklar var… Emira eşinden boşanmış, çocuklarıyla kalıyor. Boşanmak için 8 ay mahkemesi sürmüş. 500 TL nafakayı zar zor çocukları için alıyor. Ama eski eşi onu bile 2 aydır ödemiyormuş. Geçici korumaya sahip olduğu için Birleşmiş Milletlerin ödediği bin TL’yle zar zor geçiniyor. Oturduğu bir göz odanın kirası ise 500 TL.

Su ve elektrik faturası için de 500 TL ödüyor. Emira’ya da Sobayı yakacak, odun alacak para kalmıyor. Çocukları ve kendisinin geçinebileceği bir ücret yok…

Anlatıyor Emira: “Çocuklardan biri şeker hastası. Gözlerinde problem var. Babaları, çocuklarını bir kere bile görmeye gelmedi. Daha önce Suriyelilere yardım yapan bir yerden 1 yıl yardım aldım. Ama şimdi alamıyorum. Her yere, her kese borcum var ve ödeyecek işim, gelirim yok. İki çocuğum var. Biri çok küçük, diğeri de şeker hastası. Onları bırakamıyorum. Birkaç komşunun yardımı dışında kimsem yok.”

Ona depremden sonra neden hala evde kaldığını soruyoruz. Emira, “Akrabalarım var burada ama kimse yardım etmiyor bana. Depremden sonra iki gün sokakta kaldık, sonra akrabalarla 20 kişi bir çadırda barındık. Çok soğuktu ve akrabalarım sürekli üstüme geliyordu. Mecburen eve geçtik. Çok korkuyoruz geceleri...Ama mecburduk” diye yanıtlıyor.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül