Sennur Sezer, “Yaz ortasında üşümek” isimli şiirinde yeni bir geçiş ve içimizi ısıtan güneşi müjdelerken kıştan kalan yükün ağırlığını da kelimelere döker. Kelimeler geçirdiğimiz çetin kış gecelerini ve üzerimizde bıraktığı yorgunluğa şahitlik eder.

Sahi ne kıştı, ne bahardı ama...

Geçirdiğimiz birkaç ay yıllara bedel oldu. Dünyanın hali, memleketin ahvali peyderpey havadislerle bize “gong” niteliğindeydi.

Değişiyor, her gün her dakika değişiyor içinde yaşadığımız süreç. Önümüzdeki on yılı bile bize dikte eden iktidar ve koruduğu sermaye, orta vadeli planlarını uzun vadeye de yayıyor belli ki.

Oysa orta vadede bile başımıza gelmeyen kalmadı. Başımıza gelenleri satır satır kadınlar yazdı, çizdi Ekmek ve Gül’e. Peki başımıza gelenler nereden geliyor? Neden geliyor?

Bunları tartışıyoruz, önümüzdeki süreçte en çok da bunu tartışmaya devam edeceğiz. Ne yaşadığımızı biliyoruz. Neden yaşadığımızı ve nasıl değiştireceğimizi de hep birlikte tartışacağız.

Dergimizin haziran sayısı yazın habercisi ve yeni mücadele dinamikleri geliştirmenin bir aracı olsun. İşçilerin, emekçilerin hakları için mücadele ettiği; güvencesiz çalışmaya, işten atmalara kalın kalın kırmızı çizgiler çizdiği haziran sayımız, sermaye ve devletin politik olarak attığı adımları da teşhir ediyor, önümüzdeki sürece rota çiziyor.

Şimdi kız kardeşler, yaz ortasında üşümemek için kolları sıvama vakti. Yaşamak için, emeğimiz için, özgürlüğümüz için harekete geçme vakti.

Sennur Sezer’in şiirini bir de şöyle ilikleyelim:

Kar durdu

Yaslı bir köylü yüzüyle

Bezgin ve dinç

Doya doya gülmemişliğin dinçliği belki bu

Belki hep borçlu olmanın

Kar durdu

Bir çocuğun ilk kımıltısı gibi

Beklemede bıraktı sessizliği

Gün -o hep buruşturup attığımız- gün

Üstünde yarım bir söz

Işıltıya durdu: Sev...

Kar durdu

Durdu saatleri kuşkunun

Karın üstünde yarım bir ayak izi

Bir silik söz: Belki... yarın

Fotoğraf: Pexels