Bir medya kuruluşunda makyöz olarak çalışıyorum. Uzun bir süredir yaptığım iş sanatla eşdeğer olmasına rağmen mesleğim tıpkı diğer meslekler gibi değer görmüyor. Vasıflı elaman olarak asgari ücret karşılığında çalışıyorum. Çalışma koşullarım günde 9 saat ve şartları ağır.

Kiminin gözünde sadece makyaj yapıyor olsam da insanlarla uğraşmak, beğeni kazanıp bazı kişilerin egosunu tatmin etmek bedenen ve ruhen yıpratıcı oluyor. Emeğim karşılığında aldığım ücret ise yetersiz. Ama eğitim hayatıma devam edebilmek için çalışmak zorundayım.

6 yıllık çalışma hayatımda her geçen gün ağırlaşan çalışma şartları artık insanlık dışı bir boyuta ulaştı. İktidarın ve patronların işçiyi, emekçiyi bir makine gibi gördüğü gerçeği her geçen gün daha net karşıma çıkıyor: Düşük maaş, yoğun geçen saatler, iş güvensizliği, patronların fikrinden farkı düşünene uygulanan ayrımcılık, “Bizim gibi düşünüyorsan seni kabul ederiz, bizden değilsen kölesin” söylemleri ve yaşanan onlarca sorun daha…

1 Mayıs’a ilk defa katılan hem üniversiteli hem de işçi bir kadın olarak oldukça heyecanlıydım. Kalabalığın içine doğru yürürken binlerce ses tek bir ağızdan insanca yaşamak için haklarını talep ediyordu. Ellerinde pankartlar, herkes kendince derdini cümlelere dökmüş. Üreten bizlerin değeri ne zaman anlaşılacak? Hakkımızı ne zaman alacağız? Bence sesimizin daha yüksek çıkması gerekiyor. Bence hakkımızı alana kadar her gün 1 Mayıs gibi olmalı. Direnişe devam etmeli, sahnede yapılan konuşmalar meydanlarda, sokaklarda, köylerde, her yere yayılmalı. Uygulanan mobbinglere, kadınların iş hayatında uğradığı tacizlere artık dur demeli. Bunun yolunu ise 1 Mayıs alanında gördüm. Bir arada olduğumuz zaman bize hiçbir şey olmaz.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül