Daha 22 yaşındayım. Lise ikinci sınıfta okulu bırakmak zorunda kaldım. Babam beni sürekli tehdit ediyordu, sınıfta kalırsam beni dövecekti. Ben de sınıfta kalacağımı anladığım an, dayak yememek için okulu bıraktım. Önce marketlerde çalıştım. Ama çok yorucu ve maaşı düşüktü. Bir arkadaşımın önerisi üzerine Çayırova’da bir fabrikada işe girdim. İlk zamanlar elime geçen paradan çok mutluydum. Hayatımda bu kadar parayı asla bir arada göremezdim. Asgari ücret alıyordum ama her gün saat 10’a kadar mesaideydim.

Erkek kardeşim askere gitti ve evin tüm yükü bana kaldı. Kira, faturalar derken aldığım maaş ertesi gün bitiyor. Elimde sadece 2 bin lira kalıyor. Parayı idareli kullanmaya çalışsam da bu miktar, elzem olan ihtiyaçlarıma bile yetmiyor. Örneğin ayda en az 3 paket ped alıyorum. Sabahları evden çok erken çıktığım için poğaça, simit alıyorum ama ay sonuna doğru kahvaltı edecek param kalmıyor. Bekar olduğum halde bu kadar zorluk yaşıyorsam evli kadınlar daha neler yaşıyor?

En büyük hobim basketbol oynamaktı. Bu konuda yetenekliyim de. Spor salonuna yazılırım, nasıl olsa çalışıyorum diye düşünüyordum. Ama daha ihtiyaçlarımı alamıyorum. Hafta sonu mesai olmadığında yol param olmadığı için mahallede kalıyorum. Basketbolu unutmamak için de mahalledeki sahaya gidiyorum. Bu defa da taciz ediliyorum. Her yerde sıkışmış hissetmenin ne demek olduğunu anlatmaya kalksam kalem kağıt yetmez. Bu nedenle insanca yaşanacak kadar para, emeğimin karşılığını aldığım ve hafta sonunun bana kaldığı bir çalışma hayatı istemek sanırım abartılı olmaz. Bir de arada arkadaşlarımla gezmek istiyorum. Daha çok gencim ve hayatım fabrika, mahalle ve park arasında.

Fotoğraf:  Canva pro yapay zeka görsel oluşturma aracı