27 yaşımdayım, 14 yaşımdan beri kuaförlerin yanında kendi dükkanımı açabilme hayaliyle çalıştım. Ailem bir mesleğim olsun diye kuaför yanına çırak verdi beni küçükken, ortaokuldan sonra çıraklık okuluna gittim. Yeri geldi gece gündüz, hafta sonu demeden çalıştım. Sadece ustalık yapmıyorsun temizlik, içecek servisi her şeyi sen yapıyorsun.

Sigortam yapıldı çalıştığım bazı yerlerde ama düzenli yatırılmıyordu. Sigortam var diye düşünüyorsun, bir bakıyorsun yok.

Haftalık 300-400 liraya 12-13 saat çalışıyorsun. Yanında çalıştığım kuaför günde 500 lira ciro yaparken bana 60 lira veriyordu günlük. Yemek yok, yol yok. Kendi dükkanımı açmak istediğimi söylediğimde “Nasıl para kazanacaksın?” diyordu; “Ben kazanıyorum ama sana” dedim bir gün.

En son yanında çalıştığım kişi çok destek oldu, cesaretlendirdi beni…

Yaklaşık 20 gün önce kredi çekip, aylık 1000 lira kira ödeyerek bir dükkan açtım. Masraflarını karşılarım diye düşünmüştüm. Bir kadın olarak kendi başıma ayakta kalmak istediğim için göze aldım. 10 gün çalıştım 11. gün korona çıktı! Crohn hastası teyzemde kalıyordum, yakın temas olunca hemen dükkanı kapattım. Genelgeyi beklemeden, hem kendi sağlığım hem de müşterilerimin sağlığı için.

Salgının ne zaman biteceği belli değil, dükkanımın kirası işliyor, Yaşım 30’dan küçük olduğu için vergide kolaylık sağlıyorlarmış. Ailem destek olmasa gıda ihtiyacımı bile karşılayamam. Benim durumumda olan yüzlerce kadın var bu ülkede, yüzlerce esnaf. Açıklanan tedbirlerse bu gerçekten uzak. Bir kadın olarak, küçük esnaf olarak ayakta kalmak zor.

Hükümetin acilen bu tarz küçük işletmelere destek olmasını istiyoruz. Ayrıca benim gibi bekâr olan kadınlara maddi destek sağlanmalı...