Koronavirüs salgını sürecinde sağlık çalışanlarını takdir etmemiz gerekir ama unutulan işçilerimiz var: Hastanelerde çalışan temizlik ve yemekhane işçileri.

Ben bir hastanede çalışan işçi olarak çok üzgünüm, hiçbir şekilde düşünülmüyoruz. Devlet hastanesinde kronik hastalığı olan bir garsonum, yani hastanenin yemekhanesinde çalışıyorum. Biz taşeron işçiler savunmasız ve tedbirsiz çalışmak zorunda kalıyoruz. Aynı zamanda kronik hasta olmama rağmen hiçbir hakkımız yok, çalışmak zorundayız!

İdari izin hakkımız yok, istirahat raporu almak zorunda kalıyorum. Bu durumda da maaşım kesiliyor. Yetkililere soruyorum: Bu koşulda ne yapabiliriz? Bizim neden hiçbir hakkımız yok?

İşverenin vicdanına bırakılıyoruz. “Çalışırsan çalış, çalışmazsan kapı orada” deniliyor. Hiçbir şekilde önlemimiz yok ama hastanın bire bir yemeğini biz veriyoruz. Doğrudan temas halindeyiz. Her gün yüzlerce hastaya yemek veriyoruz. İşimiz zaten yoğun, haklarımız kısıtlı, ücretlerimiz düşük ve bu da yetmedi dünyayı tehdit eden bir virüse karşı önlemsiz, tedbirsiz çalışmak zorunda bırakılıyoruz. Yetkililer işçilere karşı da bir çözüm bulmalı. Hastane biz taşeron işçilere maske ve dezenfektan bile vermiyor. Korunmasız bir durumdayız, gerisini siz düşünün. Koruyun artık nasıl koruyacaksanız kendinizi!