Demirtaş Organize Sanayi Bölgesinde faaliyet yürüten Barutçu Tekstil’de sendikalaştıkları için işten atılan Öz İplik-İş üyesi 9 kadın işçinin fabrika önünde başlattığı direniş 3 ayını geride bıraktı. Patron tarafından her fırsatta direnişleri kırılmaya çalışan kadın işçiler kararlılıkla direnişlerini sürdürürken, atılan işçilerden İ. ile sohbet ettik.

Barutçu Tekstil’de 4 buçuk ay çalışan İ. uzun çalışma saatlerini bilmesine rağmen işe başladığını çünkü çalışmaya mecbur olduğunu söylüyor: “Çalışma şartları çok ağırdı. 12 saat boyunca hızlı olmanı istiyorlar, hata yapma lüksün yok, ufacık bir hatanda şef gelip azarlıyor işçileri, kısacası psikolojimiz kalmamıştı orada” diyor. Fabrikada baskının ve tacizin had safhada olduğunu dile getiren İ., “Buradaki bu kötü şartların bitmesini istediğim için sendikaya üye oldum. Daha rahat, huzurlu, insani çalışma koşulları olan bir ortamda çalışmak istediğim için” diyerek sendikaya üye olma sürecini anlatıyor. Sendikaya üye olduğu duyulduktan sonra küçülmeye gidiyoruz bahanesi ile işten çıkarıldığını söyleyen İ., “Şimdi hep birlikte fabrika önünde direnmeye devam ediyoruz” diyor.

“İçerdeki arkadaşlarla konuşuyoruz bazen, sendika girsin diyorlar. ‘Çok güzel bir talep ama çalışmak zorundayım, kiradayım’ diyenler var, ev almış evinin borcunu ödeyenler var” sözleriyle devam eden İ., hem çalışma hem de yaşam koşullarına dair kadınların korkularının olduğundan bahsediyor ve ekliyor: “Yükü üstlendiği zaman kadının önüne hiçbir şey geçemiyor, kaygı büyüdükçe cesaret de artıyor. Son dönemde kadın işçiler daha çok haklarını arıyor bence, daha çok greve çıkıyor. Ben olmaktan ziyade biz oluyoruz, kadınların dayanışması bu yüzden çok çok önemli” diyor. Kendi yaşamında da benzer kaygılar olduğunu söyleyen İ., “Kaygılarım çok ama şimdi daha bilinçliyim, korkum yok. Kiradayım, çocuğum var, bir kadın olarak işimi de evimi de düşünüyorum ama artık korkmuyorum” diyor.

SENDİKALI OLMAK DEMEK GÜÇLÜ OLMAK DEMEK

Son dönemde özellikle asgari ücretin artmasıyla tekstil fabrikalarındaki işten çıkarmalara geliyor sohbetimiz. “Asgari ücret vermemek için küçülmeye gidiyoruz diyerek tekstilde ciddi çıkarmalar oluyor” diyen İ., “Barutçu mesela işten çıkarmaları işçinin direncini kırmak için yapıyor. Bir araya gelmeyelim diye korkutma politikalarına devam ediyorlar” diye ekliyor. Böylesi bir işten çıkarma döneminde patronların kaybı olmadığını fakat işçilerin hem işten atılma kaygısını taşıdığını hem de iş yüklerinin daha da arttığını ifade ederek, “İşler tıkır tıkır devam ediyor ama bizim hem iş yükümüz artıyor hem paramız eriyip gidiyor” diyor.

Tam bu noktada sendikalaşmanın onun yaşamına kattıklarından bahsediyor: “Sendikalı olunca arkanda artık bir güç oluyor. Bugün korkmuyorum diyorsam sendika m sayesinde.”

Tekstil sektöründeki iş güvenliğinden de bahsediyoruz, devam ediyor İ., “Her bölümde meslek riskleri var. İşverenler iş istiyor, para istiyor ama öncelik işçinin sağlığı ve güvenli bir ortamda çalışması. Fakat maalesef işçi sağlığı ve güvenliği işverenlerin umurunda değil. Bu açıdan da iş yerlerinin örgütlenmesi hayatlarımızın güvenliği için önemli bir adım.”

‘İŞİMİZİ GERİ İSTİYORUZ, ALACAĞIZ!’
Barutçu Tekstil işçilerinin direnişi devam ederken patronun grevi kırmak için asit dolu tankları ağzı açık biçimde işçilerin beklediği alana bıraktığını da hatırlatan İ., “Bizleri hem fabrikadan attı işimizden etti hem de canımızı hiçe saydı” diyor. Sohbetimizin sonuna gelirken İ.’nin son sözleri şöyle oluyor: “Fabrikanın önünde direniyoruz işimizi geri istiyoruz. Sendikalı olarak o fabrikaya dönmek istiyoruz ve mücadelemizden asla vazgeçmiyoruz. Barutçu patronu bizleri susturamaz, bizler bugün daha yürekli daha azimli daha güçlü daha dimdik ayakta duracağız asla vazgeçmiyoruz.”

Fotoğraf: Ekmek ve Gül