“Ölümle hesabım var, daha önce de söylemiştim. Yer yer espri ile de olsa değindiğin kaybettiklerimize gelince… Yüreğimizin bir kenarında saklamasını bildiğimiz ata yadigarı sandıklar gibi geliyor bana. Sana ait ama senden değil. Kullanmayacaksın da… Saklayacaksın sadece. Onlar sarardıkça, kullanılmaz hale geldikçe, başka bir kuşağa devredeceğini bile bile saklayacaksın. Aslında hiç sana ait olmayacak. Taşıyıcısın sadece. Alıp kullansan, yıkasan mesela, sarılıkları gitse, o zaman maneviyatı kalmayacak. Ve yılların, bir ihanet acısının hesaplaşması ile geçecek.”

Evrim Alataş kimsenin adına konuşmadı. Hakkında da konuşmadı. Sesi sahibine iade etti. O sese tercüman oldu. Duyulsun diye.

Tek soru şu: Duyuyor musunuz?