Naylon (polyamid-nylon) çoraba, ilk kez 1320’lerde Cengiz Han’ın Moğol steplerinden Çin’i işgal etmeye giderken giydiğinde rastlanıyor. Fakat onların bugünkü gibi estetik dertleri yoktu, maksatları soğuktan korunmak ve tehlikeli otlardan bacaklarını korumaktı.

Antik Yunan kadınlarının ve kölelerinin de çorap giydiği bilinmektedir.

Yunanlılardan gelen ‘sukkhos’ geleneği İngilizce’ye ‘sock’ olarak geçecektir. Bugünkü halini ise 1920’lerde poliyamidin ya da Dupont tarafından lycranın icadıyla alacaktır.

Türkçe’de kullandığımız çorap sözcüğü ise Farsça ‘gorap’tan gelmektedir. İngiliz rahip William Lee’nin çorap makinesini 1589’da icadı ise, Birinci Dünya Savaşı’na kadar naylon çorabın dünyadaki bilinirliğinin başlangıcı olarak kabul edilebilir.

William Lee’nin icadından sonra, ipek çorap yaygınlaştı. Ancak pahalı olması nedeniyle hammadde olarak önce naylona, sonra da likraya geçildi. Çorap endüstrisindeki bu gelişme İkinci Dünya Savaşı’nın patlak vermesi ile durakladı. İkinci Dünya Savaşı esnasında naylon makineleri savaş için kullanılmış ve çorap için naylon üretimine ara verilmiştir. Savaşın ardından naylon çoraplar mağazalardaki yerine yeniden kavuşmuştur. Örneğin New York’ta Macy’s mağazası bütün stokunu sadece 6 saat içinde satmış ve buna yetişemeyen kadınlar kuyruktan mutsuzca evlerine dönmüştür. Hatta naylon çoraba ulaşmak o kadar zordu ki bir rivayete göre 40 bin kadın Tiny çorap mağazasından bir çift çorap almak için tüm gece yağmurda mağazanın önünde beklemiştir.

Bu süreç 1959’da likranın icadı ile ivme kazanarak çorabın bir pazarlama aracı halini almasına neden olmuştur. Kadınlar artık değişik renk ve desenlerde çoraplar arasından seçim yapmaya başlamıştır. Kadın giyiminde önemli bir yere sahip olan naylon çoraplarda, tek renk ve tek desen devri artık tarihe karışmıştır.