Biz kadınlar bir araya geldiğimizde şöyle güzel bir kısır yapıp yemeği çok severiz. Eskiden kısırın yanına salatalık turşusu, kıvırcık, çok güzel lavaş ekmek yapar, bol yeşillikle beraber hem iki lafın belini kırar hem de afiyetle kısırı yerdik. Yine aklıma kısır geldi geçenlerde. Düştüm pazar yoluna. Aklımda kısırlık malzeme almak var. Pazar oldukça sakin, saat yaklaşık iki buçuk iki gibi. Sanırım akşam üstü biraz daha kalabalık oluyor ama yine de çok sakin. Malzemelerimi aldım. Yaklaşık 40 lira tuttu kısır malzemesi yanına bir kilo salatalık. Mevsimi geçse de bir kilo domates aldım markete uğrayıp biraz da turşu alıp eve geçeceğim. Birkaç tanıdıkla karşılaştım pazarda, yani fiyatlar gerçekten çok yükselmiş. Bir kısırlık malzemeye bu kadar para ödeyince yanına da domates, salatalık, üzüm, mandalina, yarım kilo mantar alınca etti mi 70 lira. Yağı evden, tuzu evden, baharatı evden kullanacağım derken 100 lira diyelim. Sadece kısır deyip geçmeyelim biz kadınlar için önemli. Çocukluğumda hatırlarım. Böyle kısır yapıldığı zaman mahalledeki kadınlar toplanır taze yaprak da varsa afiyetle yerlerdi. Ben de kısır yapınca arkadaşlarımı çağıracağım, biraz sohbet edeceğiz. Pazarda hafta için bir şeyler alsaydım 150’nin üstünde bir harcama yapmam gerekiyordu. 4 kişilik bir ailenin pazar masrafı aylık 600 lira demek.

Eve dönerken bu kış şartlarında üniversite mezunu işsiz oğlu ile birlikte vefat eden eşinden kalan işçi emeklisi maaşıyla geçinmeye çalışan komşum Fatma ile birkaç gün önceki sohbetimizi hatırladım: “Bu hafta pazara gidemedim, doğal gaz aldım. Ev sahibi insan evladı, kiraya az zam yaptı. Et zaten görmüyoruz, kurban da bile artık gelmiyor. Biz yoklukla büyüdük ama bu kadarını hiç görmedik. Her şey var ama para yok. Geceleri çocuk görmeden yorgan altında ağlıyorum. Biz kimsesiziz, o gelmiş iktidara bu gitmiş fark etmiyor. Şu oğluma bir iş bulamıyoruz. Oğlum için yaşamak zorundayım.”

Fatma’yı düşününce bir kısır yapmak bile Fatma’ya lüks gelir diye düşündüm, tadım kaçtı. Zaten kısırın da tadı kaçmış.