Merhaba ben Samatya Hastanesinde çalışan bir temizlik işçisiyim. Diplomalı bir temizlikçi. Üniversite okumuş bir temizlikçi. Ben uzun süre işsiz kaldım, iş bulmak için İç Anadolu’dan İstanbul’a göç ettim. Hastanedeki temizlik işi için bile bir yıl bekledim. İşimden dolayı gocunmuyorum ama neden okuduğum meslek dalında iş bulamadığımın stresini yaşıyorum. Benim gibi kendi mesleğinde iş bulamamış sonrasında başka yerlerde kendilerini bulmuş insanlarla dolu bu ülke. Böyle olacaksa niye okuyoruz ki? Şöyle bir bakıyorum üniversite olmayan il kalmadı. Bir sürü bölüm açıldı ama okul bittiğinde sonu hüsran. Açılan bölümle alakalı ne bir iş var ne de öyle bir iş imkânı sunan. Sonrasında herkes başka yerde başka işlerde meşgul olmaya yönlendirilmek zorunda kalıyor. Bu özellikle okuyan kadınlar için daha da önemli; aileler kızlarını büyütüyorlar “aman okusun bir meslek sahibi olsun” diye fakat okuyup meslek sahibi olmuş, evlenmiş şiddet gören kadınlar var. Annelerimiz ablalarımız kardeşlerimiz üzerlerinde o şiddet korkusunu alıyoruz. Neden korkutuluyoruz, neden özgür olamıyoruz?

Kadınların maruz kaldıkları şiddetin temelinde yatan esas neden bence ekonomik bağımsızlıklarının olmaması. Ekonomik bağımsızlığa sahip olmaları ise eğitim ve iş bulabilmekten geçiyor. Kız çocuklarınızı okutun, mahrum bırakmayın. Küçük yaşlarda evlendirilip şiddete maruz kaldıklarını duymak istemiyoruz, artık şiddet haberlerinden bıktık.

Neden kadın her zaman ikinci planda kalıyor? Neden değer görmüyor? Çok şey var aslında yazılacak, anlatacak. Kelimelerle anlatmak yetmiyor, sesimizi duyurun ve duyun. Biz şiddeti önleyelim, eğer önlem alınmazsa bundan sonraki doğacak kız çocuklarımız çok tehlike altında demektir.

Kadın ne demektir? Kadın bu dünyadaki en kuvvetli varlık benim için ve bütün kadınların bunun farkında olmasını istiyorum. Dimdik alnı açık, ayakları yere sağlam basan bağımsız bir şekilde durmalarını istiyorum bütün kadınların. Kadınlarımız ölmesin! Hep birlikte olup bunların önüne geçelim dur diyelim!