Yaklaşık 5 yıldır Migros mağazasında çalışıyorum. Televizyon kanallarına, programlara sponsor olan koskoca Migros, iki vasıta ile işe gelen kendi çalışanlarının yol parasını karşılamıyor, biliyor musunuz?
Saatlerce ayakta durup, yük taşıyıp, müşterilerin, yöneticilerinizin baskılarına maruz kaldıktan sonra o yorgunlukla evin yolunu tutuyorsunuz. Kasa çalışanıysanız hep güler yüzlü olmak ve daha çok ürün satmak zorundasınız. Asgari ücretle ev mi geçindiriyorsunuz, çocukları bırakacak yer bulamadınız aklınız evde mi kaldı, müdürünüz durmadan sizi denetliyor mu... N’olacak? gülümseyin ve daha çok satış yapın!

Saat 22.00’yi geçtikten sonra alkol almak isteyen müşterinin baskısı da, açıkça sözlü tacizde bulunan ya da size köle gibi davranan müşteriler de çıkabilir... Olsun, siz yine de gülümseyin! Çünkü işiniz bunu gerektiriyor.

Üstelik bu saydıklarım sendikalı bir iş yerinde yaşanıyor... Sendikamız Tez Koop-İş kadın işçilerin ve tüm işçilerin her türlü sorununu geçiştiren, hallederiz deyip üstünden atlayarak koltuk kapma yarışında. Şimdi diyeceksiniz sendika illa ki bir şeyler yapıyordur. Yapıyor tabi, örneğin 8 Mart’ta bizlere fular göndermiş. Keşke işyerlerini gezip sorunlarımızı dinleseydiler...

Kadın işçi olmak zor ama markette çalışmak daha zor. Daha önce Kipa mağazasında çalışan ve aramıza katılan arkadaşlarımız ikramiye haklarından oldular. Çünkü Kipa’da 2 yılını dolduran işçiye ikramiye verilirken, Migros’ta 5 yılını doldurman gerekiyor.

Her geçen gün kendi bünyesine yeni marketler alan Migros çığ gibi büyürken, biz işçilerinin yaşamı kar tanesi gibi küçülüyor. Bu çalışma ve yaşam koşulları ne zamana kadar sürecek? Real işçisi arkadaşlarımızın yaşadıkları bizlere ders olmadı mı? Birleşirsek, biz de çığ gibi büyürsek, işveren karşısında daha güçlü olmaz mıyız?