Merhabalar,
Ben bir elektrik fabrikasında çalışıyorum. Yedi yıldır evliyim ve iki çocuk annesiyim.
İki yıldır çalışıyorum. Daha önce hiç çalışmadım. Liseyi bitirdiğim yıl evlendim, 18 yaşında anne oldum. Eşimin işyeri vardı, iflas edince bir sürü borçla kala kaldık. Eşim bir fabrikada işe başladı ama hiçbir şeye yetmiyordu. Ek iş olarak garsonluk yapmasına rağmen yine de geçimimiz çok zorlaştı. Çocuklar ufak olduğu için ben işe giremiyordum.

Sonra düşündük taşındık, kaynanamla birlikte oturmaya karar verdik. Başka da çaremiz yoktu; o çocuklara bakacaktı, ben de işe girecektim. Benim için çok zor oldu ama ne yapabilirim? Kaynanam da öyle kolay bir insan değil, ama ne yapayım, susup oturacaktık. Bin bir emekle kurduğumuz evi kapattık, eşyaları bir depoya kilitledik. Kaynanamın gösterdiği bir odaya yerleştik.

Ben bir hafta içinde bu fabrikada işe başladım. Hayatımda ilk kez çalışacaktım. Bir anda hayatım iki kez değişti. Çalışmak ilk zamanlar çok zor geliyordu. Hep ayaktasın, bacaklar davul gibi oluyor. İşten çıkıp eve gelince oturamıyorum. Çünkü kaynanam sorun ediyor. “Ben akşama kadar çocuklara bakıyorum, diğer işleri sen yapacaksın” diyor. Bulaşık, ütü hatta gece halı silkelemeye kadar... Tam iki yıl oldu, tabii çalışmaya alıştım, iyi ki bütün zorluklara rağmen çalışıyorum. Şimdi hedefim borçlarımızı bir an önce bitirip kendi evimizi yeniden kurmak.
Size çalışma koşullarımdan bahsedeyim. Ayakta ve çok uzun saatler çalışıyoruz. Mesailer çok fazla. Bir sendika olayı oldu, bir sürü işçiyi attılar. Bu olaydan sonra kurallar giderek ağırlaştı. Keşke sendikayı getirebilseydik ama olmadı. Ben anlamıyorum, sendika hem yasal bir hak diyorlar hem de sendikalı olunca işten atıyorlar. Biraz da suç bizlerde, birlik olamıyoruz. Bu fabrikada kadınlar çok kötü şeyler yaşıyor. En çok bizim birlik olmamız gerekiyor ama yok onun dedikodusu, yok bilmem diğeri kiminle ne yapmış diye diye akşamı ediyoruz. Tek çaremiz var, birlik olmalı ve sendikayı getirmeliyiz. Yoksa bu asgari ücretle bu güvencesizlikle kimse hayallerine kavuşamaz.