Antep’in yoksul mahallelerinden biri olan Perilikaya Mahallesi işçi ve emekçi ailelere ev sahipliği yapıyor. Burada yaşayan insanların çoğu atölyelerde, fabrikalarda çalışıyor. Bu mahallenin çocukları hayatın yükünü ufak yaşlarda üstlenmeye başlıyor. Fabrikada çalışmayan kadınlar da ev geçiminin sağlanması için evlerinde fıstık- ceviz kırıyor, terlik tokaları takıyor, pantolon ipliklerini temizliyor.

‘KIZIMA 5 LİRA VERDİM, PARAMIZ YOK DİYE HARCAMAMIŞ’

Her gün yanlarından geçip gittiğim Emine Dağlı (45) ve Melisa Sümbüllü (38) de mahallede ceviz kırarak ev ekonomisine katkı sağlayan kadınlardan. Dağlı ve Sümbüllü, cevizlerin torbasını 10 liraya yaptıklarını söyleyince şaşırıyorum. Günde ortalama beş saatini alan bir çuval cevizden bir günlük ekmek paralarını dahi çıkaramadığını söylüyorlar. Fakat yapmak zorunda olduklarını da ekliyorlar. Dağlı, eşinin fabrikada asgari ücrete çalıştığını, geçinemediklerini ve aylık 500 lira ev kirası verdiklerini ifade ediyor. Dağlı’nın dört çocuğu var ve üçü okula gidiyor: “Okullar başladı, çocuklarım okula kıyafetsiz, deftersiz, kitapsız gidiyor. Liseye yeni başlayan kızıma geçen gün 5 lira harçlık verdim, paramız gitmesin diye onu da harcamamış, çok zoruma gitti. Zaten verdiğimiz 5 lira, onu da masraf olmasın diye harcamıyor, gün boyu aç gezmiş. Kızım sabah okula otobüs ile gidip eve yürüyerek dönmek zorunda kalıyor.”

‘ARTIK BAYRAMIN GELMESİNİ İSTEMİYORUM’

Pazar alışverişi yapmak emekçiler açısından dünden daha zor. Dağlı da bu durumun kendilerine etkisini anlatıyor: “Pazara gidiyoruz paraya hiçbir şey gelmiyor, ete ve tavuğa hasret kaldık. Kirayı, faturaları karşılamak için boğazımızdan kesiyoruz. Akşama kadar ceviz kırıyoruz, ilk başladığımda ‘Kışın kömür ve tahta alırız’ diye başladım ama ekmek dahi alamadığımız 10 lira ile tahtayı kömürü nasıl alacağız bilmiyorum. Ben artık bayram gelmesini istemiyorum, çocuklar bayramda yeni kıyafet istiyor, gayet normal ama biz alamıyoruz bu durum çok zoruma gidiyor. Başımızdaki kişilerin çocukları benim çocuklarımdan daha mı kıymetli? Onların da çocukları okuldan eve yürüyerek mi geliyor?” diye soruyor.

‘SÜREKLİ ALIYORLAR, HİÇ VERDİKLERİ YOK’

Dağlı, çocuklarına rahatça kıyafet almak istediğini ekleyerek, “Eşim ve ben ne kadar çalışsak da, boğazımızdan ne kadar kıssak da masraflara güç yetmiyor. O kadar vergi veriyoruz devlete, verdiklerimizin hayrını da görmedik. Sürekli alıyorlar, hiç verdikleri yok. Her gün zam üstüne zam geliyor. Bu zamlar geri çekilsin, tüm işçilerin ücretleri iyileştirilsin, başka da bir isteğimiz yok” diyor.

‘KIZIM OKULA KIYAFETSİZ GİDİYOR’

Melisa Sümbüllü de okul masraflarını karşılayamadıklarını söylüyor: “Okul başladı çocuklarımızın masraflarını karşılayamıyoruz, kızım okula çantasız gidiyor. Okul kıyafeti alamadık, okul müdürü kıyafetsiz okula almayacağını söylemiş, devlet kıyafet vereceğine okuluna almıyor. Zaten okuldan almayı düşünüyoruz artık, çünkü hiçbir şekilde masraflarına yetişemiyoruz. Devlet gençlerine sahip çıkmıyor, benim kızımın okula kıyafetsiz gitmesinin tek sebebi yoksulluğumuz, bu yoksulluğu da devlet yaratıyor. “

‘ÇOCUĞUMUN TEDAVİSİ İÇİN 10 BİN LİRAYI NASIL VERECEĞİM?’

Eşinin fabrikada asgari ücrete çalıştığı ama yetmediğini söylüyor. “Asgari ücretle bir aile nasıl geçinecek?” diye soruyor. Sümbüllü’nün bir çocuğu kalp hastası. Kalbine cihaz takılması gerekiyor ve 10 bin lira istendiğini söylüyor: “Biz bu parayı nereden bulacağız? Çocuğumun yaşamı buna bağlı. Pandemi döneminde kredi çektik ilk üç ay kredi borcumuzu da veremedik. Eşim çalışıyor, ben de evde çalışıyorum ama geçinemiyoruz. 500 lira kira veriyoruz ama oturduğumuz ev dökülüyor. Ben bu ay 407 lira fatura ödedim, kaşıkla veriyorlar kepçe ile geri alıyorlar. Eşimi pandemi döneminde ücretsiz izne çıkardılar, para yok nasıl geçiniriz diye düşünmediler, çocuğum kalp hastası ben 10 bin lira nasıl vereceğim, soruyorum devlete nasıl vereceğim bu parayı? Çocuklarımın ihtiyaçlarını rahatça almak istiyorum” diyor.

Fotoğraflar: Evrensel