Ankara Yenimahalle’de uzun süredir dergimiz Ekmek ve Gül’ü dağıtıyoruz. Bu yıllar boyunca birçok kadınla yan yana gelerek ilişkilerimizi geliştirdik. Bunun sonunda da doğal bir şekilde mahallenin kadınlarının yaşadıkları sorunlarda akla gelenler olduk. Bugünlerde yaşadığımız en önemli sorunlardan biri de barınma. Ev arayan, özellikle bekar-yalnız kadınlar bizden yardım istiyor. Özge ve Birsen’le de bu vesileyle tanıştık.

Ankara’da 1 milyon 200 bin boş konut varken birçok kişi ev bulamıyor. Ev bulabilen 100 binler de insani olmayan koşullarda yaşamaya mahkum oluyor. Ev kiralarındaki artış emekçilerin ortak sorunu. Özge ve Birsen de bu dertten mustarip iki kadın.

ÖZGÜRLÜK KOCA EVİNDEN GÜZEL

Özge 1 buçuk sene önce eşinden ayrılınca doğuştan kalp hastası olan kızının tedavisi için Ankara’ya taşındı. Ona ev arama sürecimiz de böylelikle başladı. Boşanırken eşinden nafaka talep etmeyen Özge hakime “Yeter ki beni kurtarın gerekirse tuvalet bile temizlerim. Ondan hiçbir şey istemiyorum, boşayın yeter” demiş. Özge Ankara’ya ilk geldiğinde ailesinin ve tanıdıklarının yardımıyla ayakta kalıyordu ancak zor da olsa ucuz denebilecek bir ev bulduk ona. Kirası 900 lira. Evi başta çok beğenmesek de fiyatı yüzünden tuttuk. Birkaç ay sonra asgari ücretle bir iş buldu. İş-ev-hastane üçgeninde geçen bir hayat düşünün. Bu yeni düzen ve zorlu sürece rağmen Özge mutlu. Bu mutluluğunu da şöyle tanımlıyor gülerek: “Evliyken sürekli şiddete maruz kalıyordum. Psikolojik tedaviler, bin bir zorluk. İlk zamanlar şiddet görürken sessizce otururdum. Sonra tanıştığım kadınlardan sığınma evini duydum. Bir gün eşim beni döverken ‘Bir daha vurursan kadın sığınmaevine giderim’ dedim. ‘Bunları nereden öğreniyorsun?’ diye sorduğunda arkadaşlarımla görüşmeme engel olmasın diye televizyondan dedim. Bir ay kumandayı sakladı benden ama beni dövmedi. Psikolojik tedavi sayesinde artık ona korkmadan cevap veriyordum. Boşanıp buraya geldikten sonra bir başıma hasta kızımla kalmıştım ama şimdi şunu rahatlıkla söylerim ki bu durum baba evinden de koca evinden daha güzel. Her zorluğuna rağmen bu özgürlük beni mutlu ediyor.”

EV SAHİBİME GÖRE KİRA BEDAVA, BİR DE BANA SOR

Konu tekrar ekonomiye ve barınmaya geliyor. Özge, “Ev sahibim 900 lira olan kirayı bir anda 1400 lira yapmak istedi. Ona göre evi çok ucuzmuş, çevredeki kiralara kıyasla ben bedava yaşıyormuşum. Ama bir de bana sorsa bedava mı yaşıyorum diye. Neyse 1200 liraya ikna ettim. Ama korktum ikna olmaz da çık derse diye. Bu evden çıkarsam bir daha bu fiyatlara ev bulamam. Zamanında koca bir aile asgari ücretle nasıl geçiniyormuş ben şimdi hiç geçinemiyorum.”

1+1 BODRUM KATI 1700 LİRA

Diğer arkadaşımız Birsen’e de ev arıyoruz bir yandan. Birsen de on yıl önce eşinden ayrılmış, iki çocuğunu ev temizliğine giderek büyütmüş bir kadın. Bir akrabası kreşte ona iş bulunca Ankara’ya onun yanına yerleşmişti. Birsen Ankara’ya geleli bir yıl oldu. Hayat bu kadar pahalanınca akrabasına da yük olmamak için ev bulmaya karar verdi. Ve bizim ev arama maceramız böylece başladı. Bu sefer işimiz daha da zor. 2 bin liraya bile ev bulamadık.

Ev ararken 1+1 bodrum katı bin 700 liraya bir ev bulduk fakat bu sefer de emlakçının taciziyle karşılaştık ve evi tutmaktan vazgeçtik.

Şu anda üç kadın yan yana otururken kara kara düşünüyoruz. Bu kira artışları karşısında nasıl ev bulacağımız konusunda işin içinden çıkmaya çalışıyoruz.

Bir sonraki gün Birsen’e beraber ev aramak için sözleşip ayrılıyoruz. Üçümüzün tek kişi gibi olması, umutlu, mutlu ediyor.

Fotoğraf: Freepik