“Bursa’nın Kemalpaşa ilçesinde olan Taşpınar köyü Bursa’ya bir buçuk saat uzaklıkta bir yer. Köye giderken keskin virajlar var. Kıvrıla kıvrıla giden yolda harika bir doğa manzarası bekliyor buraya gidenleri. Gölyazı’nın kenarında gölün hafif sisli görüntüsü, çeşit çeşit meyve ağaçları ve yemyeşil ormanın içinde; o yüksek tepelerin arasındaki köye büyülenerek giriyorsunuz. Girişte yeni yapılmış bir cami, köy meydanında bulunan cemevi ve bir küçük sağlık ocağı dikkatimizi çekti bizimde.



Köy halkı misafirperver, içten sıcacık ‘hoşgeldiniz’le karşılıyor bizi. Biz de kadınlarla bu şirin köyün kuruluş tarihi üzerine sohbet ettik bu karşılamadan sonra. Köy 38 Dersim katliamında sürgün edilen ailelerin getirilip bu dağ başına bırakılmalarıyla yapılmış. ‘Taşpınar ve bizim gibi bir kaç köy daha var bu civarda’ diyor kadınlar. Fakat onların süreç içerisinde çok değiştiklerini alevi köyü olarak sadece Taşpınar köyünün kaldığını söylüyorlar. ‘Biz kendi geleneğimiz ve göreneklerimizden vazgeçmeyiz’ diye devam ediyorlar...

BELEDİYENİN GÖRMEDİĞİ KÖY...

900 hane ve 2000 nüfusu olan köyde birçok eksiklerinin olduğunu bu eksiklikleri de daha çok kendilerinin gidermeye çalıştığını anlatan kadınlar Taşpınar köyünün yolunun düzgün bir alt yapıya sahip olmasını, sağlık ocağının tam hafta açık olmasını istiyorlar. Burada Ulaşım da büyük bir sorun köylüler için. Bursa Büyük Şehir Belediyesi otobüs durakları yapmış fakat otobüsü 2018’den sonra başlatacaklarını söylemişler, yani köye gelen otobüs yok ancak durak var. Köylüler bir de İlkokulun olduğunu fakat lisenin olmadığını; hastanenin olmayışıyla da hastaları kendi imkanları ile taşıdıklarını anlatıyorlar. Köyde bulunan sağlık ocağı haftada bir gün açık o da salı günleri doktorun geldiği gün oluyor. ‘2000 nüfuslu yerde hangi derdimizi anlatalım’ diye soruyor kadınlar haklı olarak: ‘Bizim alevi bir köy olduğumuzu biliyorlar fakat başka bir köyün muhtarının aracılığıyla bizim sorunlarımızı gidermek yerine üç sene önce gelip cami yaptılar’ diyerek sorunlarının çözülmesini istiyorlar.
Taşpınar köyünde dikkatimizi çeken bir diğer nokta ise genç nüfusun çoğunluğu ve okumaya büyük önem veriyor olmaları... Fakat söylediğim gibi köyde bir ilkokul var ancak lise yok...



Kadınlar yazın bağda ve mevsimlik işlerde çalıştıklarını söylüyorlar son on yıla yakındır köylerine yakın olan Bursa’daki büyük fabrikalara da gidiyorlarmış çalışmaya... Genel olarak geçimlerini bu şekilde sağlayan köylüler mısır, ayçiçeği, domates, zeytin ve incir yetiştirdiklerini; kendilerine yetecek şekilde hayvancılıkla uğraştıklarını anlatıyorlar.

Kadınlarla sohbetimiz sonrasında düğün alanı olan cemevinin önüne gidiyoruz. Burada gelinin etrafında halka oluşturarak düğün boyu oynuyor kadınlar. Geceye kadar süren düğünde gelinin ayaklarına ve ellerine kına yakılıyor, beline el yapımı nazar boncuğu işlemeli küçük çantalardan oluşan bereketi ve birliği simgeleyen bir kuşak bağlanıyor.
Düğünden bir gün sonra gelin evinde yemek veriliyor. Gelin evden alındıktan sonrada köyün çıkışına kadar düğün alayı uğurlanıyor...



Çok güzel iki gün geçirdiğimiz Taşpınar köyü halkı ‘her zaman bekleriz, yine görüşelim’ diyerek uğurluyor bizleri... Sarılıp vedalaşıyoruz.
Eğer sizlerin de yolu Bursa Kemalpaşa’ya düşerse Gölyazı üzerinden Taşpınar Köyüne giden doğa harikası bu yolu takip ederek Uçan Su Şelalesini, Taşpınar köylülerin misafirperveliğine tanık olabilirsiniz...