Korona günleriyle birlikte çalışma tempomuz çok arttı. Malum alışveriş merkezleri kapanınca internet alışverişleri fazlalaştı ve bizim işimiz de dolayısıyla çok arttı. Ben genelde şubede olduğum için çalışma saatlerim çok değişmedi. Fakat temizlik işim 5 katına çıktı. Günde bir defa temizlediğim yerleri artık 5 defa temizler oldum. İş arkadaşlarım gece 10’lara kadar evlere dağıtım yapıyor. Ama bunun karşılığında fazladan aldığımız tek şey yemek çekimizde 50 liralık bir artış sadece. 200 idi 250 oldu anlayacağınız. Patronun işi yüzde yüz arttı. İşçi alımı da yaptı fakat hala işimizde yoğunluk devam ediyor. Patron kâr ediyor ama bizim elimize bundan geçen hiçbir şey yok. Aramızdan sadece diyabet hastası olan bir arkadaşı kısa çalışma ödeneğinden faydalandırıp izne yolladılar. O da sadece brüt ücretin yüzde 60’ını alıyor. Üstelik eşi çalışmıyor, ev kredisi ödüyor. Çocuğu var, nasıl ev geçindirecek ve doğal olarak sonunda ölüm olsa da işe geri dönmek istiyor. Bizi işsizlikle yüz yüze bırakıp bu kötü koşullarda çalışmaya zorluyorlar.

Evlere kargo vermeye giden arkadaşlarımıza potansiyel virüslü gözüyle bakıp aşağılayan müşteriler var. Bu kadar çalışmamıza rağmen patron evinde oturuyor, biz saatlerce bunca kötü koşullarda çalışmak zorunda kalıyoruz. Oysa ki patron evinde oturduğunda iş dönüyor, biz evde oturursak iş dönmez. Bunu daha net görüyoruz artık. Dünyanın çilesini çekiyoruz ama aldığımız fazladan 50 lira. Hükümetin  zorunlu çalışması gereken yerler içinde tedbir kararları alması lazım. Kısa çalışma saatleri, dönüşümlü çalışma gibi... Paket üzerine paket açıklıyorlar ama işçileri patronların çıkarları uğruna harcıyorlar. Böyle olunca da “ölen ölsün kalan sağlar bizimdir” diyorlar tabii. Ama biz ölmek istemiyoruz insanca yaşam istiyoruz...