İzmir’in Karşıyaka ilçesinde yaşıyorum. 2017 yılında eşimden ayrıldım. İki erkek çocuğum var. Boşandığım dönemde bana bağlanan nafaka yetersizdi. Ancak vefat eden babamın da maaşı bana bağlandıktan sonra bir parça birikimimle çocuklarımın yaşam koşullarını iyileştirmek için nafaka artırma davası açtım. Babamdan aldığım maaş, nafaka, bunlar ev kirasını ödemeye, çocuklarımın ihtiyaçlarını karşılamaya yetiyordu o dönemde. Çok da bir hayatımız yoktu. Basit ölçülerde karnımızı doyuracak gücümüz vardı.

Çocuklarımın babası 2 erkek çocuğuna nafaka dışında hiçbir destek vermiyor. Çocuklarımdan birinin görme ve dikkat bozukluğu var. Bugün gelirim ve yaşam şeklim aynı olduğu halde çok ciddi bir barınma, beslenme ve eğitim için para bulmakta sıkıntı yaşıyorum. Bundan önceki dönemde siyasetle, ülkenin koşullarıyla hiç ilgilenmemiştim. Çünkü benim param bana yetiyordu. Yağımda kavruluyordum. Gerisi de beni ilgilendirmiyordu. Ne kadar da yanlışmış. “Susma. Sustukça sıra sana gelecek” sözleri ne kadar da doğruymuş. Meğerse her bir vatandaşın öngörülü olması gerekiyormuş. Sadece kendi dünyamızdan ibaret değilmiş bu hayat.

Mevcut ekonomik şartlar ne zaman bu hale geldi? Bütün bunlara karşı ne yapmamız gerektiğini düşünmeye çaba harcıyorum. Dünden bugüne bu kadar değiştiyse evlatlarımızın geleceğinde kim bilir ne hale gelecek?

Ev sahibi 4 bin lira olan kiramı enflasyonu sebep göstererek 16 bin liraya çıkartıyor. Ev sahiplerine ya da bir şekilde alışveriş yaptığımız yerlere durumumuzun vahimliğini, acizliğini anlatmak zorunda kalmak bir anne olarak, bir kadın olarak beni derinden yaralıyor. Yaşam motivasyonumu elimden alıyor. Kimseye aciz gözükmek istemediğim halde gerçekten aciz bırakıldım. Eski eşimin babasından yardım istemek zorunda kaldım. Torunlarının hayrına ev kirama destek olmalarını istedim. Bunu yaşamak ve fark etmek çok ağır.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül