Tekstilde çalışan bir kadın işçiyim. Fabrikamızda ve hayatımızın diğer anında kadın işçilerin yaşadıklarını anlatmak istiyorum.

Bir kadın işçi olarak fabrikaya girdiğimiz an hedef olarak işe başlıyoruz. İster evli ister bekâr olalım bu durum hiç değişmiyor. Kadın işçiler şefler, vardiya amirleri tarafından taciz ediliyor. Ekmeğimiz ile sınanıyoruz. Fabrikada gün geçtikçe çalışma koşulları daha da zorlaşıyor. 12 saat, 16 saat, hafta tatili olmaksızın çok yoğun çalışmak zorunda kalıyoruz. Bu nedenle hayatımızın neredeyse tamamı fabrikada geçiyor. Çocuklarımız kimsesiz çocuklar gibi anne ve babalarını göremeden büyüyor. Dolayısıyla pek çok işçi arkadaşımızın aile ilişkileri zayıflıyor, boşanmalar çoğalıyor. Bazen de insan onuruna yakışmayan çalışma koşulları insanların değer yargılarını da olumsuz etkiliyor.

Ülkemizde kadınlara kullanılmaya hazır bir mal gibi bakılıyor. Buna ne basın ne de sendikalar ses çıkarıyor, düzelmesi için hiçbir şey yapılmıyor. Ülkemizde kadını koruyan İstanbul Sözleşmesi kaldırıldı, geride kalan mevcut yasalar ise uygulanmıyor. Hak, hukuk ve adalet olmadığından huzurumuz da yok. Biz kadınlar sürekli şiddete mahkum ediliyoruz, öldürülüyoruz. Hükümetin kadın düşmanı politikaları devam ettiği sürece ne fabrikada ne de ülkede koşullar düzelecek ne de biz kendimizi güvende hissedeceğiz.

Biz kadınların bu duruma dur diyebilmesi ancak bizim dayanışmamızla mümkün olabilecek. Şimdi buna eskisinden daha çok ihtiyacımız var.

Fotoğraf: Burcu Yıldırım/Ekmek ve Gül