Merhabalar, İstanbul’da yalnız yaşayan, 40 yaşında bir kadınım. Altı aydır işsizim. Kirada oturan biriyim. Hiçbir kurumdan ne maaş ne de sosyal yardım alıyorum. İş arıyorum. Gerek yaş, gerekse asgari ücretin işverenlere göre yüksek olması vs. türlü türlü gerekçelerle işe alınmıyoruz.

Ben aylardır arkadaşıma gidip kahvaltı ve akşam yemeği yiyorum, utanıyorum. Bir de şimdi koronavirüs ile mücadele ediyoruz. Ben Türkiye’de koranavirüsü görüldüğünden beri evden çıkmamaya özen gösteriyorum. Bu nedenle ne iş arayabiliyorum ne de yeteri kadar tedbir alabiliyorum. Kredi çektim kiramı ve faturalarımı ödeyebilmek için. Hep bir umut iş bulurum diye. Ama iş yok. 3 adet doğal gaz faturamı ödeyemedim. Elde yok avuçta yok.

Bir de evde oturun deniyor. Peki oturalım. Ekmeği evde yaptık diyelim. Sağlıklı beslenin, bağışıklık sisteminizi güçlendirin diyorlar da hangi parayla. İşsizlerin ya da işe gitmek zorunda olup maddi durumu çok zor olanların ihtiyaçları karşılansa asla kimse evden çıkmaz. Ben dışarı çıkmayı düşündüğümde 40 defa düşünüyorum. Acaba gidip acil ihtiyaçlarımı alsam mı? Ya virüsü taşıyan biri hapşırsa. Maske takıyorum ama ya saçıma gelse nereden bileceğim? Şimdi biz kendimizi nasıl koruyacağız?

Gündelik temizlik işlerine bile gidemiyoruz. Çünkü insanlar evlerine almak istemiyor. Koronavirüs mü, geçim derdi mi diye sorsalar, tabii ki geçim derdi demek zorundayım. Belki virüs bulaşsa iyileşirim. Ama ihtiyaçlar ne olacak? Uzaktan uzağa çıkmayın, evde kalın demek çok kolay. Tamam çıkmayalım o zaman ev sahiplerimize söyleyin kira almasınlar. Bu zor zamanda devlet de kapımıza erzak bıraksın. Doğal gaz, elektrik, su faturalarımızdan 2 ay muaf olalım. O zaman asla sokağa çıkmam.