Ben İstanbul'da bir devlet hastanesinde hemşire olarak çalışmaktayım. Ekmek ve Gül aracılığıyla, benim gibi binlerce kadınla sorunlarımızı paylaşabileceğimiz söylendiğinde doğrusu çok sevindim.

Mesleğimi seçerken de okurken de doğrusu çok istekli ve kararlıydım. Öğrencilik yıllarımda hem maddi hem sosyal koşulların pek çok zorluğunu yaşadım desem yalan olmaz. Memur maaşının neredeyse yarısına, kurumun ''ticarethane'', hastanın ise ''müşteri'' olarak bakıldığı özel bir hastanenin koşullarına üç beş ay dayanabildim. KPSS sınavı engelini aşıp da devlet kadrosuna geçtiğimde ise yeni bir savaşın eşiğindeydim.

Devlet kendi verdiği diplomaya sanki inanmamış; yeterliğimi sınamış, onu da beğenmeyip beni “aday memur” yapmıştı. Çalışma hayatında bunun diğer adı “Tıpkı özel kurumlardaki gibi diken üstünde işe gelip gideceksin. Baskı ve mobbinge ses çıkarmayacaksın. Yoksa seni ‘asil memur’ yapmayız” olmuştu. Şimdilerde asil memur olmama bir iki ay kaldı. Bu arada bir kız çocuğum oldu. Bebeğime gece bakacak kimsem olmadığı için nöbetten muaf edildim. Böylece benimle birlikte kreş sorunu yaşayan pek çok meslektaşımla aynı birimde buluşmuş oldum. Her sabah sohbet konumuz da çocuklarımızı güvenle bırakacağımız bir kreş özlemi.

Öğrendiğimize göre İzmir'de bir belediye bir gece kreşi açmış. 7/24 kreş hizmetlerinin özel ya da devlet kurumu diye ayırt edilmeden tüm sağlık kuruluşlarında uygulanması hepimiz için çok önemli. Bizler 24 saat çalışırken çocuklarımıza da 24 saat kreşte bakılmasını istiyoruz.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül