İstanbul Sözleşmesi neden acil uygulanmalı? Çünkü yaşadığımız mahalle olan Esenyalı’da son bir haftada 13 kadına şiddet uygulandı. Kocası, ağabeyi, sevgilisi tarafından şiddet gören bu 13 kadından, çığlıkları sokağa taştığı için haberimiz oldu.  

Pazartesiden cumaya kadar o sokaktan öbürüne koşturup durduk. Sokakta yerlerde sürüklenen, aile içinde 5 kişi tarafından şiddete maruz kalan, “İmdat!” çığlıkları sokağı dolduran kadının yanına yetiştiğimizde etrafına toplanan kalabalığın içinde kafasını yerden kaldıramadığını gördük.

Başka bir kadın 6 çocuğuyla sokakta kalmıştı, komşuların haber vermesiyle gittik kadının yanına. Koca hapisten çıkınca kadına şiddet uygulayıp kapıya atmış. Kadın, ne sığınmaevine gitmek istiyor ne de şikayetçi olmak… Gözleri korku içinde “Çok tehdit alıyorum” diyor. Sonradan öğreniyoruz ki Sosyal Hizmetler zaten bu aileden haberdar, çocuklara danışmanlık hizmeti veriyor. Sosyal Hizmetler ne artan şiddetin ne de yoksulluğun önüne geçebiliyor. Çünkü kendilerinin üstünde merciler olduğunu söylüyor ve “Yetkilerimiz bir yere kadar” diyorlar.

Olay yerine gelen polisin “Bayan, şikayetçi değilsen bizi uğraştırma” diyen sesi hâlâ kulaklarımızda. Darp edilip sokağa atılan, yüzünde gözünde şişlikler olan kadını, hastaneye bile götürmüyorlar. Hastaneye gidebilmesinin şartı olarak “Şikayetçi misin?” diye soruyorlar. Eğer kadın şikayetçi değilse kolluk güçleri öylece çekip gidiyor.

Biz tartışınca, “Şiddet vakalarında şikayetçi olma şartı yok, işinizi yapın” dediğimizde, “Yetkimizi aşıyor” diyor polis. 183’ü arayıp durumu anlattığımızda ise, “Nasıl olur? Polis neden almadı?” diye dert yanıyor bizlere hattın ucundaki görevliler.

Peki kadınlar neden şikayetçi olmuyor? Tabii ki korku ve belirsizlikten. “Şikâyet edince ne olacak ki? İfadesi alındıktan sonra serbest kalacak” diyorlar. Çünkü uzaklaştırma ya da koruma kararı olsa dahi gerektiği gibi uygulanmadığı için kadınların şiddet görmeye devam ettiğini biliyorlar. Etraflarındaki örneklerin çoğu böyle. Bu durum kadınlarda haklarını kullanmanın önüne geçiyor.

Bu bir haftada yaşadıklarımız bize birçok soru sordurdu.

“Aile içi olaylar” diye diye daha kaç kadının ölümle burun buruna gelmesine göz yumacak bu devlet? Sırtlarını sıvazlayarak pohpohladığınız erkekler cezasız bırakıldıkça daha kaç kadın toprağa düşecek? Bir dünya mekanizma sayıyor hükümet ağzını açtığında; ama toplamında tek bir çare üretmiyor bu mekanizmalar. Topu birbirine atıyor, sorun ancak mahalledeki kadın dayanışması devreye girince çözülebiliyor. Eğer her sorunumuzu kendimiz çözeceksek bu devlet niye var?

Bu 13 kadının öldürülmemeleri bir şans veya tesadüf değil! Kadınların hayatta kalmasını sağlayan bizim gösterdiğimiz dayanışma ve bu dayanışmayı görüp gelen mahallelinin duyarlılığı.

DEĞİŞEN ŞİDDET: KADINLARI KADINLARA DÖVDÜREN ERKEKLİK

Mahallemizde yaşanan şiddet vakalarının bazılarında kadınların kadınlara şiddet uyguladığını gördük. Dernek üyelerimizin tanıklık ettiği böyle 4 olay yaşandı. Kocasının kendisini aldatması üzerine evini terk eden bir kadın, kaynanası ve görümceleri tarafından şiddete mazur bırakıldı. Olayı görenler ilk başta kadın kavgası diye algılıyor ve bazen polisi arama ihtiyacı bile duyulmuyor.

Böyle bir olaya şahit olan dernek üyemiz, bir evden yükselen çığlıkları duyduğunda erkeğin kadına şiddet uyguladığını düşünüp bizi aramak istediğini söylüyor. “Sonra kadın ve görümceleri arasında kavga yaşandığını gördüm ve aramadım” diyor. Bu da bize şiddetin nasıl boyut değiştirdiğini gösteriyor. Evdeki erkek ceza almasın diye korumaya çalışan kadınlar, başka bir kadına şiddet uyguluyorlar.