Boşanmanın getirdiği yoksullukla beraber pandemi koşullarında yaşamını sürdürmeye çalışan kadınlardan biri Ayşe. Ekonomik sıkıntılara çözüm bulmak için birçok yere yardım talebinde bulunmuş. Ayşe’yle hem dayanışmak hem de ne yapabiliriz diye konuşmak için onu evinde ziyaret ettik.

Ayşe, 15 yaşında İstanbul’a gelmiş. Daha kendisi çocukken çocuk bakıcılığı yapmaya başlamış. Çalıştığı yerde yalnızca bakıcılık yapmakla kalmamış, ev işleri de üzerine yüklenmiş. Çocuk bedeni dayanamadığı için de işten ayrılmak zorunda kalıp memleketine dönmüş. Döndükten sonra ise kendisinden 9 yaş büyük birisi ile görücü usulü evlendirilmiş. Evlendikten bir süre sonra şiddet görmeye başlayan Ayşe’nin 14 yıllık evliliğinden 3 çocuğu olmuş. Şiddetin ardı arkası kesilmeyince boşanmaya karar vermiş. Çocukların velayetini mahkeme babaya vermiş. Ayşe ailesinin yanına dönmüş, 2 yıl onlarla birlikte kalmış. Gerisini Ayşe’den dinleyelim: “Bir fabrikada işe başladım. Çocuklar da babadan şiddet görüyordu. Onları yanıma alıp ayrı eve çıktım. Çocukların babası, çocuklar benimle yaşamayı tercih etti diye öfkelenip, beni çalıştığım fabrikada tehdit edip rahatsız etmeye başladı. Bu sebepten işten ayrılmak zorunda kaldım. Ekonomik kriz ve üzerine gelen pandemiyle yeni bir iş bulamadım. Şimdi ise arada bir 70 liraya yevmiyeye işe gidiyorum. 600 lira kira, faturalar ve giderler derken tamamen zordayım. Sosyal yardımlara başvurduğum halde hiçbir geri dönüş sağlanmadı.”

Maalesef kadınlar özellikle pandemi koşullarıyla beraber giderek zor zamanlar geçiriyorlar. Boşandıkları halde bile şiddet peşlerini bırakmıyor. Günlük çalışabilecekleri bir iş bulmak ya da bir fabrikada çalışıyor olmak, iyi kötü kirasını ödeyebiliyor olmak yetmiyor. İnsanca yaşanacak bir ücret alıp, şiddet ve sömürüden kurtulabilmenin tek yolu mücadeleden geçiyor. Biz Ayşe’yi dayanışmasız, yalnız bırakmayacağız.

Fotoğraf:Ekmek ve Gül