Ekmek ve Gül dergisini kadınlara tanıtmak için yollarını arşınladığımız Kocaeli’de bir apartmanın giriş katındaki zilini çalıyorum. Hava biraz serinlemeye başlayınca artık kapılarda, parklarda olan kadınlarla yan yana gelmek için kapılarını çalmaktan başka bir yolumuz da kalmıyor.

Kapıyı açan Narin, 32 yaşında iki çocuğu olan genç bir kadın. Hikayesi hem tanıdık hem de onun demesiyle “Benim hayatımdan film değil ciltlik kitaplar olur” cinsinden.

İlk karşılaştığımızda kapısını neden çaldığımızı anlattıktan sonra, “Bizim en çok birbirimize derman olmamız lazım” diyerek alıyor Ekmek ve Gül’ü ve içeriye davet ediyor bizi.

Çok zorluk yaşamış, iki çocuğuyla ayakta kalmaya çalışan bekar bir kadın Narin. “Okumama izin verselerdi, neler yapardım neler” diyor. Okumayı, etrafındaki kadınlara yardımcı olmayı çok seviyor. Ailesinden göremediği desteği başka bir kadına göstermek için hep bir çaba halinde. Bazen Suriyeli bir kadının market alışverişinde ona yardımcı oluyor, bazen kapı komşusunun ev işinde.

‘BAŞKA KADINLAR DA OKUSUN HİKAYEMİ’

Biri ilkokul diğeri ortaokula giden iki tane oğlu var. Yaşamını sürdürebilmek için arada bir merdiven temizliğine, ev temizliğine gitse de asıl geçimini çocuk parası ve sosyal yardımlarla sağlıyor. İki oğlundan dolayı aldığı çocuk parasıyla ev kirası ve faturalarını ödüyor. Ayda bir gelen gıda yardımı ile de mutfağını döndürmeye çalışıyor. Narin’in hikayesini yazmak istediğimi söylediğimde önce çok heyecanlanıyor, “Başka kadınlar da benim hikayemi okusunlar çok isterim” diyor sonra ailesi, çevresi “Sen dul kadınsın, yardımla geçiniyorsun keserler yardımlarını görürsün gününü” deyince çekinip vazgeçiyor. Tekrar yeniden yan yana gelip konuşunca ikna oluyor başka kadınların da ondan cesaretlenmesine.

‘KADINLAR KENDİNİ BIRAKMASIN, MUHAKKAK BİR ÇIKIŞ YOLU VAR’

Narin, iktidar partisinin kadın kolları üyesi. (“Partinin ismini yazma, okuyan anlar” diyor.) Siyasete dair ne düşündüğünü sorduğumuz Narin, başlıyor anlatmaya: “Çok zor günler geçiriyoruz. Ben yardımlarla geçiniyorum ama bir sor bana ben o yardımları nasıl aldım. ‘Üye ol sana da yardım yapalım’ dediler çocuklarımın rızkı için gidip üye oldum. Yalan değil onlara üye olunca kapılar açıldı. Eğer çocukları bırakabilseydim bana iş de bulurlardı ama çocukları bırakamıyorum hep başlarında olmam gerekiyor. ‘Ses çıkarma yardımları al sen dul kadınsın geçinmene bak’ diyorlar, zoruma gidiyor. Ben bu yardımları ancak onlara üye olunca alabildim. Herkesi kendilerine muhtaç ettiler. Bunları düşündükçe hem üzülüyor hem de kızıyorum. O yüzden ne zaman sandığa gitsem onlar olmasın da kim olursa karşılarında onlara oyu basıyorum. Boşanmış bir kadın neden devlet tarafından desteklenmiyor. Böyle olunca kadınların ayakta kalması da çok zor oluyor. Pahalılık arttıkça, elimizdeki avucumuzdakini nasıl daha iyi kullanacağız diye düşünmekten geceleri uyuyamaz hale geldim. Erzak gelince eğer bir önceki aydan yemediğim bakliyatlar kalmışsa onları bir iki lira üzerine koyup satıyorum ki elime nakit para geçsin. Buradan kadınlara sesleniyorum, kendinizi bırakmayın, muhakkak bir çıkış yolu var.”

Fotoğraf: Ekmek ve Gül