Malumunuz eylül birçok kadın için kışa hazırlık ayı. Sonbahar kendini hissettirmeye başlayınca pazarlıklar yapılır, kilo kilo sebze meyve alınır. Reçeller, turşular, mevsiminde konserveler hazırlanır. Hatta bazen tüm mahalle hep birlikte yapar salçasını, menemenini. En azından önceden böyleydi. Şimdi ise yapabildiğimiz o günleri anıp fiyatların ne kadar pahalı olduğunu konuşmaktan öteye gidemiyor. Aklımızda hep aynı soru, “Biz kışın ne yapacağız?”.

Tüm ay boyunca Buca Evka Kadın Kültür ve Dayanışma Evi Derneğinde yaptığımız her sohbet dönüp dolaşıp buraya geliyor. Meyveyi yazın bile yememişiz ki kışa reçellik alalım. Bir arkadaş giriyor lafa, “Geçen sene aynı paraya 80 şişe menemen yaptım. Bu sene 10 tane anca çıktı”. “Kız, boş kavanoz olmuş 10 lira. Nasıl yapalım 80 şişeyi biz?” diyor bir başkası.

HEPİMİZDE AYNI DERT

Sohbet ilerlerken konu bize geliyor. Dernekte daha çok iş yapmak istiyoruz ama bilin bizde ne yok? Evet hepimizde aynı dert, para yok. Normalde salı günleri koro, cuma günleri ise edebiyat söyleşileri yaparız. İkisine de gelmek ekonomik olarak kadınları zorluyor. Kadınlar iki çalışmayı tek günde birleştirmeyi talep ediyor. Vaziyet öyle bir hal aldı ki sadece yol parası neredeyse 40 lirayı buluyor. Durum böyle olunca tartışma, derneği kaç gün açık tutacağımıza kadar gidebiliyor. Tam burada insan, bir kez daha sorguluyor yaşadığımız yoksulluğu.

Bizlerin yoksulluğa karşı mücadele edebilmesinin önüne bile kendi çarkıyla taş koyuyor bu sistem. Ama işte tam da bu yüzden o dernek binası her gün açılabilmeli. Yoksulluğa karşı hep bir ağızdan söylemeliyiz sözümüzü. Bizler bu gidişatı değiştirecek gücün kendisiyiz. O sebeple fabrikalarımızda, atölyelerimizde, mahallelerde kısacası bulunduğumuz her yerde örgütlenmeliyiz. Çünkü bizler toplumun yarısıyız ve hayatın her alanında varız.

Fotoğraf: Freepik