Geçmişten günümüze devam eden şiddete, baskıya kendini var eden kadınlardan biri de Nuray... Nuray, 47 yaşında iki evlilik yapmış ve 3 çocuğu var.

Nuray’ın evine vardığımızda bizi kapıda gelini karşılıyor. Dışarısı soğuk ama evin içinin de dışarıdan pek farkı yok. Kışı nasıl geçireceğini kara kara düşünen birçok emekçi gibi Nuray da çocuğu hasta olmasına rağmen kombiyi açmak için aralık ayına kadar bekleyecek.

“Babamı kaybettikten sonra başka bir şehire taşınmak zorunda kaldık. Bir süre sonra mahallede birine âşık oldum. Daha 16 yaşındaydım. Kaçmaya karar verdik. Abim, kayınbabama ‘Polise giderim ve reşit olmayan birini kaçırdığı için oğlunun suç işlediğini söylerim. Bu evliliğe benim onayım olsun istiyorsanız 10 bin lira para verin bu iş çözülsün’ demişti. Kaynanam da bir tarla sattı ve abime parayı verdi, evlendim.”

Abisinin o parayla bir minibüs hattı aldığını, sonrasında düğününe bile gelmediğini söylüyor Nuray. “Yıllar içinde iki çocuğum oldu. Sürekli şiddet görüyordum. Dışarı çıkacağı zaman üzerime kapıyı kilitlerdi. Çok kıskançtı. Kendisi çalışmadığı gibi benim de çalışmama izin vermiyordu. Çoluk çocuk perişan bir haldeydik. Aklıma koymuştum, boşanıp çocuklarımı da alıp gidecektim. Kapının kilitli olmadığı bir gün çocuklarla çıktım ve İstanbul’a geldim.”

HUZUR UZUN SÜRMEDİ

Nuray bir süre akrabasının yanında kalmış, sonra bir fabrikada çalışmaya başlayınca biraz birikim yapıp dükkândan bozma bir daireye taşınmış. “Çocuklarımla birlikte mutluydum. Bir gün çocuklarımın babası geldi, benden af diledi. Her şeyin güzel olacağını söyledi. Tekrar bir araya geldik. Birkaç ay aramız iyiydi. Sonra aynı şeylerin iki katını yaşamaya başladım. İdare ederim, çocukların babasıdır dedim. Bir gün montunun cebinde bir kâğıt gördüm. Tesadüfen öğrendim adamın beni boşamış olduğunu. Onu evden kovdum. Ancak çocukların velayeti babadaydı. Çok ilgisiz olduğu için de çocuklarıma zarar geleceğini tahmin ediyordum. Beni beş parasız bırakmıştı. Çocuklarım onun yanında okula başlamışlardı. Hafta sonları gidip görebiliyordum.”

‘RAHATSIZ EDİLMEMEK İÇİN GİZLEDİM’

Bir sabah işe gitmek için çıktığında çocuklarını kapının önünde bulmuş, “Arada bir şehir var, nasıl geldi bu çocuklar diye düşündüm. Harçlıklarını biriktirerek yanıma gelmişler. Benden ayrıldıktan sonra hiç okula gitmemişler. Çocuklar için okul aramaya başladım. Velayetleri babada olduğu için kayıtlarını yapamıyordum. Yalvardım yakardım ve çocukları evime yakın bir okula kaydettirdim.

Onlar için çok çalışmam ve ayakta durmam gerekiyordu. Çalıştığım fabrikada servis vardı ancak beni evime uzak bir yerden alıyordu. O yolu hep korkuyla yürüdüm, cebimde bıçak olmadan bir yere gidemiyordum. Mahallede ve fabrikada kimseler bilmezdi boşanmış olduğumu. Bilselerdi, ev bulamayacaktım, tacize uğrayacaktım, mahallede rahatsız edilecektim. Gizledim. Fabrikada kadınlar hafta sonları gezerlerdi ama ben gitmezdim. Bu kadar sorun içinde değil dışarda gezmek bir yerde oturup bir bardak çay içtiğimi hatırlamam.”

Nuray kızı evlendikten sonra oğluyla yaşamaya başlamış. O dönem işyerinde karşılaştığı bir adama aşık olmuş. “Konuşması, ilgilenmesi beni etkilemişti. İmam nikahı kıydık. Artık yalnız değildim.” Ama bir süre sonra işler tersine dönmüş. Nuray, birlikte olduğu adamın kirayı ödemediğini ev sahibi gelip kirayı istediğinde öğrenmiş ve kirayı kızından ve oğlundan borç alarak kapatmış.

“En küçük kızım yeni doğmuştu. Bir gün eşimin ablası bir kadınla evime geldi, teyze kızı diye tanıttı. Meğer benimle dini nikahlı yaşarken bu kadına resmi nikah kıyacakmış. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü… Bu adamı sevmiştim. Çocuğum daha çok küçük bu şekilde yaşayamazdım. Valizini aldım kapının önüne koydum. Şimdi kızım 3 yaşında, gel gör ki bir kere bile kızını merak edip gelip görmedi. Bir kez bile sesini duymak istemedi…”

Nuray sözlerini bitirirken güçlü duruşundan da vazgeçmiyordu. “Çok çalıştım, çok çabaladım, kimsenin hakkını yemeden var ettim kendimi, bundan sonra da var edeceğim.”

Görsel: Pngtree