Akşamın hafif serinliğinde iş çıkışı, koştur koştur bir kafeye gittik. Rengarenk kurabiyelerden ve pastalardan insanların gözünü alması epeyce zordu. Kahvelerimizi söyledik. Rojin kahvesinden bir yudum aldıktan sonra “Hayatımı anlatsam roman olur, film olur” dedi. Şiddet dolu bir yaşam içinden 20 yıl sonra ilmek ilmek ördüğü o kendine verdiği güç ile sıyrılıp kimseye muhtaç olmadan yaşayan bir kadın.

Diyarbakır’ın bir köyünde zengin bir baba ve iki eşi ile birlikte evde 10 çocuk yaşıyorlar. Kız çocuklarının arasında ise en büyüğü Rojin. Annesi bazı zamanlar evi terk ediyormuş. Küçük çocuklarını alıp Rojin’i evde tek bırakıyormuş. Rojin’in üvey annesi ne yemek veriyor ne de Rojin’e banyo yaptırıyormuş. 6 ay boyunca annesi eve gelmediği ve kimse ona bakmadığı için aynı kıyafetle geziyor ve bitleniyormuş. Köydeki çocuklar tarafında çok dışlanmış.

11 yaşına geldiğinde başına bir yazma örtülmüş ve parmağına bir yüzük takılmış. Rojin’i, annesinin 24 yaşındaki amca oğlu ile nişanlamışlar. 6 ay sonra da imam nikahı yapılmış.

Evlendirildiği gün evde kıyametler kopmuş. Rojin odadan kaçmış. Eltisini kapının önüne bekçi olarak koymuşlar. “Çok küçüktüm. Neyin olacağını bile tam anlamamıştım. Çok korkuyordum. Sonrasında beni hastaneye bile götürmediler 2-3 gün boyunca sadece üzerime kova kova soğuk su döktüler. İş için Ankara’ya gidiyordu zaman zaman 1 ay kadar gelmiyordu. Onun evde olmadığı gün benim için düğündü. Fakat geldiğinde yine aynı şeyleri yaşıyordum. Korkudan vajinismus olmuşum. Bana ‘Sevgilisi var, o yüzden birlikte olmuyor’ diyerek şiddet uyguladılar. Sonra beni 3-5 tane hocaya götürdüler. ‘Cin çarpmış’ dediler. En sonunda beni doktora götürmeye karar verdiler. Doğum sedyesine ayaklarım yetişmedi. Doktor muayene ederken de o kadar korktum ki. Doktor ise ağlamaya başladı. ‘Sakın korkma. Ben sana yardım edeceğim. Çocuk esirgeme kurumuna göndereceğim seni’ dedi. Fakat kapıda bekliyorlardı, o da olmadı” diye anlattı yaşadığı korkunç istismarı.

NE OLURSA OLSUN MÜCADELE...

Şiddet uyguladıktan sonra sokağa atmışlar. Annesi, babası almış Rojin’i bu sefer de şiddet orada devam etmiş. Sonra koca evine geri dönüş. Rojin daha 13 yaşına girmeden hamile kalmış. “Herkes çok telaşlıydı. Ölüm riskim varmış. Erkek çocuk doğurdum. 4 yıl sonra da kızım oldu. Bu sefer de kız çocuğu diye şiddet gördüm. 6 yıl sonra kendi isteğimle bir çocuk doğurdum” diye anlatan Rojin, oğlu 20 yaşına geldiğinde boşanmaya karar vermiş. Çocuklarına zarar gelsin istemiyor, onlar için mücadele ediyormuş.

2 çocuğu ile birlikte İstanbul’a annesinin yanına gelip hemen işe girmiş. Ama bu sefer şiddet çocuklarına ve kendisine, annesinin evinde devam etmiş. 2 yıl boyunca çalışmış, para biriktirmiş. Sonra şiddet çocuklarına uzanınca kızını ve oğlunu yanına almış. Bu sefer de annesi, kızını dışarı atmış. Rojin, kızına bir yer bulmuş fakat kendisi 3 gün boyunca parklarda, camilerde, mezarlıklarda kalmış. Sonra ev tutmuşlar. Kartonların üzerinde yatsalar bile, orası onlar için saraymış. “Ne olursa olsun hep mücadele ettik. Kızım da işe girdi. Hiçbir kadın asla pes etmesin. Korkmasınlar. Duygularını bastırmasınlar. Ben savaşabiliyorsam, onlar da savaşabilir. Bu yazı da umarım herkese umut olur. Güneş bir gün bize de doğacak” diye hikayesini okuyan kadınlara sesleniyor.

Bunları anlatırken kahvesini içmeyi unutmuş, soğutmuştu. Rojin “yaşam, aydınlık” demek. Rojin işte tam da isminin anlamını taşıyor. Yaşamına, hayatına, mücadelesine dayanışmasına devam ediyor. Bunlara devam ederken de hem kendi yolunu hem de çevresindekilerin yolunu aydınlatıyor. Bu mekanizmalar, bu sistem el ele verdi, senin çocukluğunu çaldı. Ama bizler değiştirmek için hep birlikte mücadele etmeye devam edeceğiz.

Fotoğraf: Freepik