1 Mayıs’ı düşünüyorum, geçtiğimiz yıllar bizlere ne getirdi ne götürdü... İki yıl pandemi ile geçti sonrasında da müthiş bir güvencesizlik duygusu hepimizi sardı. Çalışma düzenimiz bozuldu, pandemi, parça sıkıntısı vb. sebeplerle sürekli kesintiler, izin ve maddiyat anlamında belimizi büktü. İşyeri özel hayatımızı belirler oldu, amirin memurun keyfine göre çocuğumuzun karnesine, bayram günü okuduğu şiire eşlik edemezken bütün bu yaşananlar çalışma düzenimizi bozdu, işverenin keyfine göre izin ve ücretin gasbedilmesine sebep oldu.

Sağlığımızı hiçe sayıp kazandırdık, kâr ettirdik fakat bizler ne kazandık? Hiçbir şey. Çocuğun beslenmesine ne koyacağımızı düşünürken, ekstra bir ders aldırabilmek için bitmek bilmez mesailer yapmak sonrasında vergi dilimine girip yine kredi kartlarına yüklenmek kaldı bizlere. Bir de hep olduğu gibi daha ağır işler üzerimize yüklendi. İşyerinde huzurumuzun olduğu günler olsun isterdim. Aldığım maaş ile çocuğuma mı bir şeyler alayım kendi ihtiyacımı mı erteleyeyim diye düşünmeden geçinebilmek isterdim. Ağır işler yerine kadın sağlığına uygun işlerin yaptırılmasını isterdim. Mobbinge karşı etik hattının daha etkin işler yaptığı, eğitimler verdiği, biz kadınların sorunlarının daha çok dile getirildiği bir işyerim olsun isterdim.

Bunları istiyorum fakat kadınlar arasındaki güvensizliği aşıp bir araya gelmeden bunları yapabilmek çok mümkün görünmüyor. Bu 1 Mayıs’ta yaşanan bu yoksulluk ve bu yoksulluğun getirdiği ev içi gerginlikler son bulsun diye alanda olmalıyız diye düşünüyorum. Şimdi değilse ne zaman? Kadınlar hep birlikte ses çıkartırsa bir şeyler değişebilir.

Fotoğraf: Evrensel