Yıllardır kadına yönelik şiddet ve çocuk istismarı alanında gönüllü çalışmalar yapıyorum. Aile danışmanlıklarım da oluyor yeri geldiğinde. Şiddetin her türünü duydum, yeri geldi şahit oldum derken yeni bir şiddet türüne daha şahit oldum.

Olayı en baştan anlatayım. Sosyal medya üzerinden tanıştım Gül Hanım ile. Her ne kadar kendisinden izin almış da olsam, kendisini korumak için farklı bir isim kullanıyorum. O dönemler takip ettiğim bir grup var, kadınlar yaşadıkları motive edici ya da üzücü deneyimlerini paylaşıyorlar grupta. Gül Hanım da boşanmak üzere olduğunu ve çok zor bir süreç yaşadığını, duygularını paylaştı. Derhal özelden ulaştım kendisine, kendimi tanıttım ve ihtiyaç hissederse kendisine destek olmaya çalışacağımı ifade ettim. Kabul etti. Farklı kentlerde olduğumuz için internet ve telefon yoluyla devam etti ilişkimiz.

Hikâyenin başlangıcı çok tanıdık. Erken yaşta evlilik, üç çocuk ve baskın bir eş. Eşi dışarıda çalışmış, Gül Hanım ise ev içi işlerle, çocuk ve eş bakımıyla ilgilenmiş yıllarca. Ara ara maaşlı işlerde de çalışmış Gül Hanım. Evliliğin başlarında ilgi, sahiplenme, “sevgi kaynaklı” kıskançlık gibi başlayan baskı zamanla artmış, aşağılamalara, ekonomik ve (Gül Hanımın ifadesiyle) kontrolünü kaybettiğinde ara ara fiziksel şiddete kadar varmış olay. Eş emekli olup eve giren para yetmemeye başlayınca Gül Hanım düzenli bir iş bulup çalışmaya başlıyor. Bu arada baskı, şiddet ve geçimsizlik artıyor. Dayanamayıp, boşanmak istediğini söylüyor Gül Hanım. Boşanmayı istiyor ama tek başına ihtiyaçları karşılayamama korkusu da yaşıyor bir taraftan. İkisi yetişkin birisi küçük üç çocuk... Kızı şehir dışında bir üniversitede okuyor, oğlu üniversiteyi yeni bitirmiş askere gidecek, küçük kızı daha 10 yaşında. Zor gibi görünen ama dayanışmayla aşılabilecek bir süreç. Çocuklar ilk etapta annelerinin kararını destekliyorlar. Eşi, “Madem öyle boşanalım ama benden hiçbir şey istemeyeceksin, araba da bende kalır, zaten beceremezsin, sürüne sürüne gelirsin ama yüzüne bakmam deyip anlaşmalı boşanmayı kabul ediyor. Gül Hanım bir taraftan ya gerçekten beceremezsem kaygısı, bir taraftan da eşinin boşanmayı kabul etmesinin şaşkınlığı içinde. Anlaşmalı boşanıyorlar ama mahkeme kararı hemen çıkmıyor. Süreç sakin başlıyor Gül Hanım için.

- Birgül Hanım çok şaşkınım, eşimin sesi çıkmıyor boşandığımızdan beri.

- Eşiniz değil Gül Hanım, çocukların babası. Önce dilimizi alıştıralım yeni sürece.

Gül Hanım hemen dilini değiştiriyor. Bir süre sonra elinden oyuncağı alınan, çocukların babası ara ara telefonla taciz etmeye başlıyor. “Senin ne işin var sosyal medyada, sen kiminle yazışıyorsun, sen benden ayrılınca kötü kadın olmaya başladın” demeler başlıyor. Gül Hanımın çevresinde dostları var, destek veriyorlar ayakta durması için. Evliyken verilen sosyal medya şifrelerini kullanarak tüm yazışmalarını takip etmeye başlıyor ve onlar üzerinden tehdit unsuru üretmeye çalışıyor çocukların babası. Bu arada, birkaç ay sonra askere gideceği için çalışmayan ve evde bekleyen büyük çocuk olan oğlunu anneye karşı doldurmaya başlıyor baba. İşe gidiş geliş saatleri ve arkadaşları sorgulanmaya başlıyor evin yeni reisi erkek çocuk tarafından. Anneye hakaret boyutuna gelince bu sorgulamalar, derhal sınırı koyuyor, taviz vermiyor. Sosyal medya üzerinden baskılar arttıkça, derhal şifrelerini ve telefon numarasını değiştiriyor Gül Hanım, bu arada mahkeme ilamı hala ortada yok. Gül Hanımın etrafındaki insanlara “Bakın bu kadın adamlarla yazışıyor, kötü yola düşecek, bana dönmesi için ikna edin kurtarayım onu” mesajları başlıyor. Dostlar (!), çocukların babasına dönmesi için ikna etmeye çalışıyorlar Gül Hanımı. Gül Hanım pes etmiyor.

Bazen sevgi, bazen de tehdit içeren mesajları işe yaramayan çocukların babası, yeni bir tehdit yöntemi buluyor. (İki çocuk yetişkin, küçük olanın velayetini anneye vermiş mahkeme) İşte bu, bir kadının en can alıcı noktası; “küçük olanın velayetini alacağım ve yüzünü göstermeyeceğim sana” tehdidi. Gül Hanım perişan, o iş o kadar kolay değil de desek, çocukların babası emekli asker olduğu için mahkemeyi ikna edebilir kaygısı içinde. Mahkeme ilamı üç ay olduğu halde hala gelmedi.

Derken…

Bu hafta başı panikle arıyor Gül Hanım, çocukların babası geçici mahkeme kararı çıkarttırmış, kızının velayetini üstüne almış ve çocuğu almaya gelecekmiş. Mahkeme kararının resmini gönderdi hemen. İddialar ciddi. Çocuğun güvenliği söz konusu olduğunda geçici velayet kararının verilebileceğini biliyorum, incelemeye başlıyorum gönderilen dosyayı. Hafta sonu başvurulmuş mahkemeye, o da ne; karar birkaç gün sonra gelecek bir tarihte alınmış. Nasıl yani? Yoksa sahte mi bu evrak?

İlk işim Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğinden Adile Doğan’ı aramak oldu. İnceledi ve bir avukat arkadaşa inceletti evrakı, ben de daha önce başka bir avukata göndermiştim, herkesten “bu evrak sahte” yanıtı aldık. Çocukların babası, Gül Hanımı hiçbir şekilde ikna edemeyince, internetten sahte bir dosya örneği indiriyor, kendi kafasınca dolduruyor, anlaşılmasın diye de bazı bölümleri karalıyor ve “İtiraz dilekçesi verme diye oraları karaladım, birkaç gün içinde çocuğu almaya geleceğim” diyerek yeni bir şiddet geliştiriyor Gül Hanım için.

Evrakın sahte olduğu netleşince derhal karakol ve savcılığa yönlendiriyoruz Gül Hanımı. Sahte evrak hazırlayacak kadar kontrolünü kaybetmiş birisinden her şey beklenebilirdi artık. Karakolda tutanak tutuluyor, savcı dava açıyor ve dosyaların en altında kalmış olan mahkeme ilamı da hızlıca hazırlanıp veriliyor Gül Hanıma.
Evet sevgili dostlar, kadına şiddet uygulayanı salıveren, cezayı iyi halden indiren mahkeme kararları okudum ama ilk defa sahte mahkeme kararıyla kadına şiddete şahit oldum. Siz siz olun bir avukata danışmadan, size gönderilen hiçbir evraka güvenerek adım atmayın.

Sevgi ve dayanışmayla …

Fotoğraf: Ekmek ve Gül