“Neden mutlu değiliz?” sorusunu bugünlerde kendimize çok soruyoruz. Her sabah televizyonu açtığımızda aldığımız felaket haberleriyle nasıl mutlu olabiliriz ki? Ülkemiz uzunca bir zamandır felaketleri yaşıyor ve biz bu felaketleri yaşadıkça her yönden ne kadar da geride kalmış bir ülke olduğumuzu fark ediyoruz. Bunca yıl gelişmekte olan ülkeler grubundayız denilerek kandırıldık. Gelişmekte olmayı bırakın bir yana gerilemekte olan bir ülkeyiz biz.

Deprem, yangın, pandemi, sel… Biz bunlara ne kadar hazırlıksızmışız, bunları gördük son 2 yıldır. Hâlâ da görüyoruz. Halk sanki başında bir yönetici yokmuşçasına kendi kendine çareler üretmeye çalışıyor. Yardımlar topluyoruz, kıyafet, erzak, malzeme topluyoruz… Tabii ki felaket anında birlik olmalıyız ama ülkeyi yönetenler yok mu? Acil durumlarda neden hemen müdahale edilmiyor, neden organize olunamıyor?

Asıl sormamız gereken soru; bu felaketler bizim başımıza neden geliyor? Tabii ki tedbirsizlik. Dere kenarlarına ev yapılırsa bu bir felaket olur. Hayatını kaybeden insan sayısı arttıkça hepimiz üzüldük, mahvolduk.

Daha yangın yerleri küllenmemişken sel felaketleriyle baş başa kaldık. Her gün iç karartan felaket haberleri, mülteci sorunları… Bir yanda da pandemi ve Kovid’e yakalanmadan yaşayabilme sıkıntısı… Bu kadar sıkıntının, sorunun, felaketin içinde mutlu olabilmemiz mümkün değil.

İçimizde hep bir hüzün var. Evde, işyerinde zaten bitmeyen stresle baş başayız. Korkarım ki yakında tüm insanlarda tek bir duygu kalacak, o da korku! Bu zor günleri atlatabilmemiz için bizi yönetenlerin yapacak bir şeyleri vardır umarım…

Görsel: Pch.vector/Freepik