Bir yerlerde doldurmanız gereken formlar çıkar karşınıza. O formlarda “mesleğiniz” yazan yerin karşısındaki kutucuğa, bir dönem profesyonel iş hayatı olan biri olarak “ev hanımı” yazmak ağrıma gidiyordu. Ben de o genel yargılara sahiptim çünkü.

“Ev hanımı” bolca vakti olan, örgü ören, dikiş dikebilen, belediye ve derneklerin ahşap boyama ve takı tasarımı kurslarına giderek onca boş vakti doldurması gereken, pastayı, böreği, çöreği döktüren, marifetten ölen, kısırlı ve kekli altın günlerinin baş aktrisidir kafamızda. Bunlar yok mu? Elbette var. Ama kazın ayağı pek de öyle değilmiş. Ev işi inanılmaz bir kısır döngü. Emeği hiç görülmeyen, hızla bozulan, nankör… Ev halkı elini attığında, dolabında gömleğini, okul pantolonunu ütülü; çekmecelerinde çoraplarını, çamaşırlarını renklerine göre ayrılmış, düzenli ve yerli yerinde bulur. Mis gibi kokan, ütülü çarşaflarda uykuya dalar. Evin düzeni ve temizliği kendiliğindenmiş, habitatıymış gibi. Saatlerce uğraşıp pişirdiğin yemek bir öğünde bitiverir. Birkaç saate tekrar acıkılacak acele et! Her şeyin yerini bilmelisin. Sadece kendi koyduklarını değil, herkesin. Buzdolabı açılıp, “Limon nerede?” diye sorulduğunda mesela, koordinat vermelisin. Sağ sebze çekmecesinin arka tarafında, altta, torbada. Hiç boş vaktin olmaz mı? Elbette olur, olmasın mı? Bazen kendini çemberin içinde dönüp duran hamster gibi hissedersin, yorulursun. Hemen sana akıl verilir: Çok boşsun, kendin için bir şeyler yap, kurslara falan git!
Kadını bunca yoran toparlama görevi… Evi, evliliği, aileyi, dağılabilen her şeyi. Sevmiyorum “ev hanımı” tamlamasını ben. O yüzden, karşıma çıkan her formdaki “mesleğiniz” bölümünün karşısındaki kutucuğa yazıyorum kocaman, ÇALIŞMIYOR(!)