Hafta sonu nöbetlerim 24 saat şeklinde oluyor. Hafta içi eğer hemşire sayısı gündüz vakaları için yeterliyse 16 saat, değilse 24 saat şeklinde oluyor. Evliyim, 1 çocuğum var. Çocuğuma şimdilik annem ve kayınvalidem dönüşümlü bakıyor ama önümüzdeki aylarda 3 yaşına girince kreşe başlatacağım. Sabah oğlum uyanıp beni görürse ağlama krizleri yaşıyoruz, evden kaçarak çıkıyorum.

TEMİZ HAVA ALMA VAKTİMİZ YOK

Çalıştığım bölüm ameliyathane ve çok yoğun bir birim. Sabah 8, akşam 4 neredeyse hiç mola vermeden çalışıyorum. Saat 4’te çıkabilirsem kendimi şanslı hissediyorum. Aynı ameliyathane çalıştığım arkadaşlarımı günlük mesaide hem fiziki ortamın büyüklüğünden hem de iş yoğunluğundan hiç göremediğim oluyor. Günlük mesai içinde 15-20 bin adım atıyoruz.

Ameliyathane penceresi olmayan bir alan, gün içinde temiz hava alma şansımız hiç yok. Havalandırma sistemleri sürekli çalışıyor ve bunlar hem soğuk-sıcak dengesizliği yapıyor, sürekli gürültüye maruz kalıyoruz. Uzun vadede duyma problemleri yaşayacağız.

BASKI HAD SAFHADA

Performans sistemi ve idari baskı nedeni ile çok ameliyat yapmamız konusunda baskı var. Vaka aralarında bizim önceki vaka ile ilgili işler ve sonraki vakayı hazırlama yoğunluğundan tuvalete gitmek bile mümkün olmuyor. Odaya bir dakika geç girmek bile kavga sebebi olabiliyor. Sorumlularımızla neredeyse hiç konuşulamıyor. Fırça yeme korkusundan konuşamıyoruz.

NÖBETTEYKEN ÇOCUĞU NE YAPACAĞIM?

Çok yoğun çalışıyoruz ama aldığımız ücretler çok düşük. Hastane yakınında evlerin kirası çok yüksek o nedenle ben uzakta yaşıyorum. Servis yok. Hem otobüsler çok kalabalık hem de çok yorucu, ayakta gidip geliyorum. Gelen zamlarla ulaşım da çok pahalı. Aslında ücretlerimiz çok düşük olduğu için her şey çok pahalı geliyor bana. Eşim de yaklaşık benim kadar ücret alıyor, özel bir şirkette çalışıyor. Akşam 6’da çıkıyor. Çocuğu kreşe verdikten sonra, nöbetçi olduğum zamanlarda saat 4-7 arası çocuğu ne yapacağımı düşünüyorum kara kara.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül