Selam Ekmek ve Gül okurları,
Ben Aydın’ın ilçelerinde yaşayan bir kadın arkadaşınızım. Geçimimi hafta sonları pilav satarak ve zaman zaman da çeşitli işyerlerinde çalışarak sağlıyorum. O işyerlerinde çok daha iyi fark ediyorum sömürü sistemini. İnsanlar en ağır koşullarda 10 saat çalıştırıyorlar. Ve bize asgari ücret ödüyorlar. Oysa benim bildiğim, asgari ücret 8 saat üzerinden ödenir. Buralarda hiç dernek, sendika çalışması yok. Bunlar da sırtını iktidara dayamış kadınları din, iman adına kapatıp buralarda sömürüyorlar.
Ben bir müddet önce iflas etti diyerek kapatılıp, başka bir isim altında yeniden faaliyete geçen o en büyük fabrikada mevsimlik işçi olarak çalışıyorum. Fabrikada haremlik selamlık yapıp erkek ve kadınların sigara içtikleri, yemek yedikleri alanları ayırdılar. Formalarımızı yeşil renk verdiler. Türban takmaya zorluyorlar. Ustabaşı bağırıyor; türbanlarınızı bağlayın! Din adı altında hem duygularımızı, inançlarımızı hem de emeğimizi sömürüyorlar.
Ve bu fabrikada 300’e yakın çalışan, günde 10 saat çalıştırılıyoruz. Günlük yevmiye üzerinden çalışıyoruz. Ne çay var, ne yemek. Evimizden getirdiğimiz yemekleri yiyoruz. Suyu da çeşmeden bağlıyorlar. Hiç bir iş güvencesi, işçi sağlığı önlemi yok. Bu yöredeki bütün fabrikalarda, aynı koşullarda özellikle kadınlar çalışıyor. Karşı çıktığında “Formanı çıkarıp, işi terk edebilirsin” diyorlar. Ben kimliğinden inancımdan dolayı baskı görmeden, emeğinin hakkını alarak yaşamanın yolunun birlik ve mücadeleden geçtiğini biliyorum. Biz kadınlar, bize dayatılanı değil kendi yaşamımızı eşit, özgür ve sömürülmeden sürdürmek istiyoruz.
Selamlar, sevgiler...