Uzun zamandır çocuk tacizleri ile ilgili mahkemeleri takip ediyorum. Ancak hiçbir mahkemede mağdur ile karşılaşmadım. Onlar hep başka yerde tutuldular. Bizim canımız acıdı, isyan ettik, çaresizlikten ağladık bazen.

Ama birkaç gün önce tesadüfen okuduğum bir mektup aslından hiçbir şeyi algılayamadığımızı yüzüme çarptı.

Üç kere istismara uğramıştı o mektuptaki genç kardeşim. Adının belirtilmesini istemedi. Ben de isteği üzerine adını vermeden birkaç şey paylaşacağım sizinle.

İstismara ilk uğradığında ilkokul iki ya da üçüncü sınıfta olduğunu söylüyor; sadece fiziki müdahale diyor ancak bunun nasıl olduğunu açıklayamıyor. Nasıl donup kaldığını ve nasıl utandığını eve giderken nasıl ağladığını eve vardığında kimse ağladığını görmesin diye odunluğa girip saatlerce orada kaldığını ve kimseye anlatamadığını açıklıyor.

Bu olaydan birkaç sene sonra oto yıkamacıda çalışırken Şeker Bayramı’ndan bir gün önce gece geç saate kadar çalıştıktan sonra parasını alıp eve doğru giderken uyuşturucu bağımlısı arada karşılaştığı birinin kendisi ile sohbet ettiğini, daha sonra ise kıyafetini değiştirmek için bir yere girdiğini onun da gözcü olmasını istediğini daha sonra da sigara verdiğini sigarada uyuştuğunu olduğunu, bilincini kaybedince ikinci kere istismara uğradığını anlatıyor.

Babamla sabah bayram namazına gidecektik. Ben o sabah ne bayramlığımı giydim ne camiye gittim. Hasta numarası yaparak evde kaldım, herkes özgürce bayram kutlarken ben yataktaydım, o bayram nasıl geçti sen düşün diyor.

Üçüncü istismarı anlatamayacağını belirtiyor, “Bunu ne ben anlatabilirim ne sen okuduklarına inanırsın” diyor mektubunda.

İlk defa yaşanılanları bir avukatın ağzından değil mağdurun kendinden dinliyordum. Uzun süre arkadaşı olmamış, çocukluğuna dair hatırladığı hep kabuslar. Düşünün bir kez; herkes bir şekilde çocukluğunu özler, onu tatlı bir hatıra olarak içinde saklar ama bu gencin elinden geçmişini özleme, geleceğini doğru bir şekilde kurma hakkı alınıyor.

Şimdi söyleyin siz olsanız ne hissederdiniz?

Ben mektubu okuduğumdan beri kapana kısılmış gibi hissediyorum kendimi, ne yazık ki o genç şu an cezaevinde. Kim bilir ne hayalleri koparılıp alındı elinden.

“Ben daha çocuktum” diyor ve bir tek şey istiyor; kendisi gibi aynı şeyleri yaşamış çocuklara yardım edilmesini... Üstelikte bunu kendisi için değil diğer çocuklar için istiyor, o kadar ki vazgeçmiş kendinden.

Sezen Aksu’nun söylediği bir şarkı sözü beynimin içinde yankılanıyor. “Masum değiliz, hiç birimiz.”