Ben şu anda Ankara’da yaşamakta olan 27 yaşında bir kadınım. Ankara’da bir kız meslek lisesinde aşçılık eğitimi aldım ve okulun beşincisi olarak mezun oldum. Hayatım boyunca yapmak istediğim şeyin bu olmadığına karar verip üniversite sınavına hazırlandım. Üniversitede İngilizce öğretmenliği okudum. İşsiz kalmamak için de İngilizce öğretmenliğinin yanında uluslararası ilişkiler eğitimi aldım.

Üniversite yıllarım boyunca dört dil öğrendim. Şu anda altı dili anlar, konuşur durumdayım. Bunun yanında kendimi geliştirmek için sertifikalar aldım. Bir dosyaya sığmayacak belgem var. Gelin görün ki bunlar bir işe yaramıyor. Buna geleceğim; ama öncelikle mezun olduktan sonraki üç seneden bahsedeyim size biraz.

2018 haziranında mezun oldum. Ağustosta özel bir kurumda öğretmen olarak iş buldum ve gayet sevinçliydim. Ta ki işe başlayana kadar. Hafta sonu kursuna ek olarak hafta içi 40 saatten fazla derse giriyordum ve -öğretmenler beni anlayacaktır- bu gerçekten fazla; bir süre sonra her teneffüste pastil kullanmak zorunda kalıyordum. Herkesin bu durumda olduğunu düşünerek devam ettim. Ama maalesef ki astım başlangıcı ve vertigo sebebiyle istifa etmek zorunda kaldım.

MESELE ‘İŞ BEĞENMEZLİK’ DEĞİL

Sonrasında böyle olmayacak deyip bir sene boyunca KPSS’ye hazırlandım ve önceki seneler 67-68 puanla atanan arkadaşlarıma özenip, bunu yapabilirim dedim. Ve KPSS sonucunda 71 puan aldım. Lakin işler yine umduğum gibi gitmedi ve atama sayıları azaldı. Sonuç olarak atanamadım. Sonrasında 20’den fazla şirkete CV yolladım. Bazıları fazla “kalifiye” olduğum için elendiğimi söylediler. Fazla anlam vermemiştim buna başlarda fakat sonra öğrendim ki fazla maaş beklentim olacağını düşünüp eliyorlarmış. Sonrasında yakınlarımdan duyduğum bir işe gittim ve bir ailenin yanında yatılı öğretmenlik yaptım. Çocuğun bütün dersleri İngilizceydi; sabah 8 akşam 7 çalıştım. Tek bir çocukla ilgilendiğim için işim çok daha kolaydı tabii lakin yatılı olduğu için ailemi iki haftada bir görebiliyordum. İşverenlerim çok iyi insanlardı fakat beş ay sonrasında daha fazla devam edemedim.

Son beş aydır zincir marketlere geçici de olsa çalışmak için başvuru yapıyorum. Ben milyonlarca işsiz genç kadından sadece biriyim. Şu anda yurt dışına çıkmak için eğitim fırsatı kovalıyorum. İş beğenmezlik ettiğimi düşünenler mutlaka olacaktır, gitsem bir sürü iş bulacağımı söyleyenler de. Genç insanların kaçıp gitmesini engelleyecek tek şey istihdam sağlamak ve rahat bir iş ortamı oluşturmak. Umarım ülkemiz bizim gibi “fazla kalifiye” elemanları elinden kaçırmaz.

Görsel: Freepik