Ağırlıklı olarak kadın işçilerin çalıştığı, ısı ölçer gibi malzemeler üreten yaklaşık yüz elli kişilik bir fabrikada çalışan Sevim, koronavirüs sebebiyle çok tedirgin olduklarını, fabrikada sözde önlemler alındığını, yemekhane ve giriş çıkışlarda bir metre mesafenin korunduğunu ama üretim bandında bunun imkansız olduğunu, maske de takılmadığını anlatıyor.

Salgının ardından Sevim’in hayatı şöyle: “Uzmanlar bol su içip iyi beslenmemizi öneriyor ama günlük üç kez tuvalet hakkım var ve iki buçuk litre su içsem en az beş kez tuvalet ihtiyacı doğuyor. Bir kez denedim sorun oldu. Henüz kronik rahatsızlığı olan arkadaşlar için bir şey yapılmadı belirsizlik hakim. Bir kaç arkadaş eğer sendikamız olsaydı ücretli izin hakkı için bir şeyler yapabilirdik demeye başladı, Ne maske ne ilaçlama var, fabrikada temizliği bile bize yaptırıyorlar. Çocuğumun okulu tatil oldu, babaannesi bakıyor, haftasonları alıyorum ama ben kaptıysam ona da virüs bulaştırırım diye korkuyorum.”

ÜCRETLİ İZİN İSTİYORUZ

Sevim de ücretli izin verilmesi gerektiğini düşünüyor, “Ücretler kesilirse ne yer ne içeriz? İşten çıkarılmakla aynı şey bu, her şeyin sefasını parası çok olan, cefasını işçi emekçi çekiyor. Bu böyle gitmez.”

Bir başka metal fabrikasında çalışan Hatice ise sendikalarının olmadığını yıllık izinden kesilmek koşuluyla izinli olduklarını fakat süreç uzarsa ücretsiz izne çıkarılacaklarını tahmin ettiğini, bu yüzden de kaygılı olduğunu anlatıyor.