6 Şubat depreminin üzerinden bir yıldan fazla zaman geçti. Fakat acılar hâlâ taze, hâlâ canlı! Üstelik 11 şehrin yıkımından geriye kalan enkaz yığınları hâlâ kaldırılmış değil. Yaralar sarılmadı, depremzedeler yaşadıkları depremle birlikte unutturulmak isteniyor, görmezden geliniyor. Ne yıkılan evlerin yerine yenileri ücretsiz veriliyor ne de depremzedelerin hakları. Onca deprem vergisi nereye harcandı diye sormak ise akıllarda kalan kocaman bir soru.  Bunca yitip gitmişliğin bunca karanlığın ardından depremde yapılmayanları gözler önüne sermek, halkı sanatla birlikte gerçeklerle buluşturmak insanlık görevidir bir yerde. İşte bu yüzden Kenan Şahbudak şefliğinde Tuzluçayır Kadınları Derneği Korosu ve Malatyalılar Derneği Korosu bir araya gelerek “Anaların Feryadı” temalı bir konser verdi.

Konser 22 Mart akşamı Yılmaz Güney Sahnesi’nde büyük bir coşkuyla gerçekleşti. Kimi türkülerde gözyaşı sel oldu kimi türkülerde gönüller şenlendi. Yıkılan 11 il ile birlikte depremi unutturmazken insanları yan yana getirmek sanatın gereğidir elbette. Bir isyandır halaya durmak böyle günlerde. Tezenenin sazın teline dokunması yanan yüreklere serpilen su gibidir bazen. Kemanıyla, flütüyle, kemanesiyle, davuluyla, zurnasıyla, saz ekibi yekvücut oldu nağmeleriyle gönüllere. Ve tabi ki Tuzluçayır kadınlarını yılmadan bir araya getiren, bir derneğin kadınları nasıl da güçlendirdiğini bizlere kanıtlayan saygıdeğer dernek başkanımız Elif Sancı.

Sahne arkasına sığmayan büyük bir emek ve çabanın ürünüdür sahne önünde yaşanılanlar. Bir elin nesi var iki elin sesi var misali koro bana yıllardır hayatın ezgisini, birlikten kuvvet doğacağını çağrıştırır durur. Topraktan fışkıran dağ çiçekleri gibi farklı kültürleri aynı acılar etrafında ancak sanatla bir araya getirmek mümkündür. İki derneği bu güzel etkinlikle buluşturmak bir ilk oldu. Dileriz ki son olmasın. Dileriz ki böyle anacağımız acılarımıza yenileri eklenmesin. Anaların feryadı son bulsun! Ağıtlar sussun, türküler söylensin.

Fotoğraflar: Ekmek ve Gül