Eşinden şiddet gördüğü için boşanan ve çocuklarıyla kendine yeni bir yaşam kurmak isteyen Ç.E., bu mücadelede yalnız kaldı. Ne devlet kurumları ne de ailesi yanında yer aldı. Dayanışmanın sağlayacağı güç dışında çaresi kalmayan Ç.E., “Devlete yalvarıyorum, benim sesimi duysunlar. Benden elinizi çekmeyin” diye sesleniyor. Bu çağrı devletin kaderine terk ettiği binlerce kadından birinin sesi.

‘AÇLIKLA YOKLUKLA BUGÜNE GELDİM’

Boşanma davası iki yıldır süren ve evliliği boyunca sistematik şiddet gören Ç.E.; bir çekçek arabası, bakması gereken dört çocuğu, ne zaman ve nereden geleceğini bilmediği şiddet sarmalında ayakta kalmaya çalışıyor. Bu var olma çabasını ve çağrısını Ç.E. şöyle aktarıyor: “Tam 14 yıldır şiddet görüyorum. Evliliğimiz boyunca eşim O.E. düzenli çalışmadı. Ailemle beni görüştürmedi. Kendi ailesinin hizmetçiliğini yaptırdı. Bu zamana kadar komşuların desteği ile yani açlıkla yoklukla geldim.”

‘EŞİM GÜÇLÜ OLMAMI İSTEMEDİ’

Eşi düzenli çalışmayınca bir fabrikaya girdiğini anlatan Ç.E., “Eşim ‘Sen kötü yola gideceksin. Millet sana akıl fikir veriyor’ dedi. Beni o işte durdurmadı ve çıkardı. Ne zamanki ben güçlenmeye başlıyorum işte o vakit hep önümü kesti. Elimin ekmek tutmasını istemedi. Fabrikada arkadaşlar edindim ‘Birbirimize destek olalım’ fikri kuvvetlendi. Sadece bir evim olsun ve herkes gibi yaşayayım istedim. Ancak ne kimseye sesimi duyurabildim ne derdimi anlatabildim ne de eşim anladı” dedi.

Artık şiddete ve bu hayata dayanamadığını söyleyen Ç.E., “Ayrılmaya karar verdim. Ailemle konuştuğumda eşim deli oluyordu. ‘Ailenle konuşmayacaksın’ diyor. Dört çocuğum var. İkiz çocuklarımı doğurduğumda bir kere hastaneye gelmediler. Büyük oğlum sekiz yaşındaydı benim elimden tuttu, ‘Anne bu çocuklara bakmakta sana yardımcı olacağım’ dedi. Küçücük evladım bana yardım etti. Onun sayesinde kardeşleri üç yaşına girecek. Uykularından oyunlarına, bakımlarına kadar hep bana yardımcı oldu. Bunun karşısında eşim ve ailesi bir kere bana destek olmadı” dedi.

‘MEĞER HAZIRLIKLI GELMİŞ’
Boşanma kararı aldıktan sonra çocuklarıyla birlikte başka bir semtte ev kiralayan ve uğradığı şiddet nedeniyle evliliği boyunca üç kez uzaklaştırma kararı aldıran Ç.E., bir hafta önce yine şiddet gördü ve darp raporu aldı. ‘Belki boşanmam için delil olur’ sevinci ve çaresizliğiyle morluklar içindeki bedenini gösteren Ç.E., “Eşim o gün çocukları görmeye eve geldi. Çocukları ‘Annenizle barışmak istiyorum’ diye kandırmış. O gelince ben mutfağa geçtim. Oğluma, annesine benim bakacağımı söylemiş, boşanma aşamasında olduğumuz halde. Ben de karşı çıktım. O sırada gidiyor sandım. Meğer kapının arkasına sopa koymuş. Beni darbetmeye başladı. Boynumda zincirim vardı onu söktü aldı. Üç aydır evin kirasını ödeyemiyorum. 1500 lira biriktirmiştim kira için, onun da 1000 lirasını almış. Karakola gittim, ifademi verdim darp raporu aldım. 15 gün uzaklaştırma verdiler” diye anlattı yaşadıklarını.

‘ANNEM BABAM DA EVİNE İSTEMİYOR’

“Şimdi ne yapacağımı bilmiyorum. Faturaları, kirayı ne yapacağım. Elektriği kesmeye geldiler yalvar yakar ikna ettim ama bugün yarın o da kapanır” diyen Ç.E., “Annemin babamın evine gitsem onların durumu daha kötü. ‘Elin çocuklarını neden evimize getirdin. Götür çocuklarını kocanın kapısına bırak’ diyorlar” dedi.

Çekçekli araba yaptırdığını ve katı atık toplamaya başladığını söyleyen Ç.E., “Mahalle mahalle atık çöp topluyorum kilosunu 1 veya 1 buçuk liradan veriyorum. Günde 150 lira kazanırsam şükrediyorum, çocuklarımın karnını doyuruyorum. Devlete yalvarıyorum artık. Beni bu dertten kurtarsınlar, benim sesimi duysunlar. Çocuklarla birlikte kuracak bir düzenim yok. Şu an da aç susuz evin içinde kaldık. Ev sahibi telefon açtı ‘çıkın’ evimden diyor. Belediyeye gittim destek için, bana sadece ramazan kolisi verdi. Faturalarımı kiramı söyledim ama ‘Boşanmadan sana hiçbir şey yapamayız’ dediler. Eşim benim üzerimde görünüyor ama bu adam bana yardımcı değil köstek. Ben çocuklarımı yurda vermek istemiyorum.” dedi.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül