Sosyal devletin sadece kağıt üzerinde kaldığı Türkiye’de bir de kadını sadece ailenin bir parçası olarak gören erkek egemen zihniyet boşanan kadına hiçbir hak tanımıyor. Aylardır yüzde 80 engelli oğlu ile otogar yakınında bir durakta yaşamaya çalışan Seval Taşkın, nafaka hakkı olmasına rağmen aylardır para alamıyor. Jinnews’ten Melike Aydın’ın haberine göre daha önceleri babası ve annesiyle yaşayan Taşkın babasını kaybettikten sonra annesinin de huzurevine yatırılmasıyla evsiz kalmış. Gidecek yeri de olmayınca yüzde 80 engelli oğlu ile otagarda yaşamaya başlamış.

NAFAKA HAKKI VAR, NAFAKANIN KENDİSİ YOK

Okul öncesi öğretmeni iken babası ve alzheimer hastası annesine bakmak için işini bırakan Taşkın, babasının borçları nedeniyle evi satmak zorunda kaldıklarını anlattı. Babası işini kaybedince tüm mal varlığının haczedildiğini söyleyen Taşkın, “Yüzde 80 engelli raporu olan oğlum için 3 ayda bir verilen maaş da aralık ayında kesildi. Oğlum Çorum’da jandarmayken sağlığını kaybetti. Boşandığım erkek nafakasını yatırmıyor ama bunun bir yaptırımı dahi yok. Açılan davalara rağmen hâlâ nafaka yatmıyor” dedi.

‘YARI AÇ YARI TOK...’

Evsiz kaldıktan sonra 4 ay boyunca otogarda yaşayan Taşkın, “Gidecek yer yoktu. ‘Burada duramazsınız aileler var’ diyerek attılar. Anlamlı bir gerekçe yoktu. Biz dışarıda kaldık. Evka-1’de bir rehabilitasyon merkezinde misafirhaneye verdiler. 20 gün sonra bizi yine çıkardılar, ama annem orada kaldı. Maaşını almak için aralık ayında gittim para yatmamış. 6 aydır sokaktayız. Burada kartonları serip yatıyoruz. İş vermiyorlar bana. Verseler de engelli oğlumu bırakamıyorum. Yarı aç yarı tok yoldan geçenler yardım ederse… Olursa olur olmazsa olmaz” dedi.

‘DEVLETE GÜVENMİYORUM’

Aylardır muhtarlıktan sorumlu kurumlara kadar gitmesine rağmen bir dönüş alamadığını söyleyen Taşkın şöyle devam etti: “Belediye bizimle ilgilenmedi bile. Yiyecek yardımı yapabileceklerini söylediler ama ev yok ki nerede yemek yapayım? Devletten artık yardım beklentim yok, çünkü hüsrana uğradım. Önce çocuğumun parasını kestiler sonra huzurevinden attılar. Bu, devletin ‘Paranız yok sizin burada işiniz yok’ tavrıdır. Beni gecenin bir saati kapının dışına atıyorsa bu devlet başka ne yapalım? Gerisini söyleyecek söz bulamıyorum. Sabaha kadar aç, yorgun sokaklarda geçirdim. Kimse destek olmadı. Kimse görmedi.”